POZNAJ SWÓJ KRAJ: “Klimek i Klementyna” – fotoreportaż Danuty Baranowskiej

Odsłony: 134

Kiedy kilka lat temu spędzałam sierpień w górach, nie miałam szczęścia do słonecznych, wakacyjnych dni. Nie rozpieszczało mnie wtedy lato. Zamiast ukochanych wędrówek po górskich szlakach spędzałam czas w domu pod ciepłym kocem czytając książki i oczekując na chwile bez ulewy. Ale ilekroć spojrzałam przez okno w kierunku gór spowitych wełnistą mgłą, widziałam tylko bure chmury i krople deszczu. W końcu, któregoś ranka pomyślałam – dość siedzenia w domu, nie jestem z cukru! Sama sobie rozjaśnię sobie ten ponury dzień – mruknęłam do siebie, wyjmując z szafy ogniście czerwoną kurtkę i do tego cytrynowo żółte kalosze.  Zieloną pelerynę schowałam do plecaka i powędrowałam w odwiedziny do znajomego bacy Szymona na halę pod Równicą.  

 – Może to i papuzie kolory, ale za to na duszy weselej – myślałam spoglądając na monotonną, szarą ulicę i szybko przemykających ludzi. 

Tego dnia miałam wiele szczęścia. Było wprawdzie ponuro, zimno, mgły się włóczyły po górach, ale nie padało, a baca bardzo ucieszył się na mój widok. 

– Dobre, żeś przysła dziwce, samemu nijako w taki ckliwy dzień.   

– Jakie tam ze mnie dziewczę? – zaśmiałam się. 

– No przeca żeś nie chłop! to i dziwce. Siednij se, naści tu konsek chleba zy śmolcem i oscypkiem, a ja cośik ci powiym  –  

Potem łyknął na rozgrzewkę wyśmienitej miodunki, zapalił fajkę i zaczął opowiadać. Wiele z tych legend już słyszałam, Szymon podczas każdej wizyt opowiadał mi coś nowego, ale tej opowieści o Klimczoku nie znałam. 

 

 

 

 

– W Bielsku-Białej na niewielkim wzgórzu wznosi się wspaniały zamek, w którym znajduje się obecnie przepiękne muzeum. W tym zamku przed wielu laty żył książę Franciszek Sułkowski z córką Klementyną. Książę był dobrym panem, czułym na niedolę i krzywdę ludzką. Kiedy jedna z dwórek pochodząca z zubożałego ziemiaństwa zachorowała i zmarła, książę przygarnął jej syna Klimka na zamek. Chłopiec wychowywał się razem z księżniczką Klementyną. Razem się uczyli, bawili i dorastali. Potem pokochali wzajemnie. Lata mijały i na zamku pojawiali się konkurenci do ręki księżniczki. Klementynę przyrzeczono austriackiemu księciu. 

Baca zamilkł, potem pyknął z fajeczki, dorzucił drewna do pieca i ciągnął dalej. 

– W dniu uroczystych zaręczyn księżniczki, zrozpaczony Klimek uciekł w góry. Tam przystał do zbójników. Po jakimś czasie wybrano go harnasiem a jego banda zasłynęła z pomocy biednym. Okoliczni chłopi zaczęli nazywać Klimka Klimczokiem. Chłopak mimo pełnego przygód ryzykownego życia nie mógł jednak zapomnieć o ukochanej. Tuż przed samym ślubem księżniczki, porwał dziewczynę z kaplicy zamkowej i uprowadził w góry. Na wysokim szczycie zbudował kamienny dwór, gdzie młodzi zamieszkali. Dzisiaj w tym miejscu stoi schronisko PTTK zwane „Klementynówką”, a sama góra przez pamięć dla zbójnika nazwana została Klimczokiem. Po jakimś czasie Klementyna zatęskniła za rodzinnym domem i zapragnęła zobaczyć ojca. Klimczok nie chciał odmówić ukochanej i ruszył z nią w dolinę. Został jednak rozpoznany i zdradzony. Skuszony nagrodą wieśniak zawiadomił straż książęcą, a zbójnik został pojmany i wtrącony do zamkowego lochu. Klimka skazano na śmierć przez powieszenie za żebro na haku. Klementyna zaś z rozpaczy rzuciła się ze skały.  

 

 

 

 

Baca znowu przerwał i po chwili dodał – Pamięć o Klimku i Klementynce i o ich wielkiej miłości pozostała na zawsze w nazwie góry i schroniska. 

Siedzieliśmy jeszcze przez jakiś czas spoglądając w płonący ogień, kiedy na zewnątrz dało się słyszeć głośne beczenie. Szymon otworzył drzwi bacówki – trzeba mi iść na udój – powiedział.  

– Owce beczą, deszcz nie pada i raźniej się jakoś zrobiło na świecie. Może już koniec tej słoty. Przyjdź jeszcze kiedyś, a tu masz świeże oscypki  – i podał mi niewielki pakunek. Machnął ręką  na pożegnanie i poszedł doić owce. 

Spojrzałam w niebo, mój baca miał rację, pojaśniało, chmury się przerzedziły, w lesie zaczynały śpiewać ptaki, a zabłąkana jaszczurka wychyliła głowę spod liści. Nie chciało mi się jeszcze wracać do domu.  

– Pójdę inną drogą, trochę dłuższą, ale i ciekawszą – pomyślałam i ruszyłam w stronę schroniska na Orłowej. Ścieżka chwilami wznosiła się stromo, chwilami opadała w dół, żeby w końcu wejść w mroczny las. Po nocnym deszczu było ślisko, z gałęzi spadały krople wody, wokół było pusto, tylko wiatr towarzyszył mi po drodze. Tuż przed polaną pod Orłową pojaśniało a zabłąkany promień słońca oświetlił przytulne schronisko na hali.  

 

 

 

 

Powietrze po opadach było krystalicznie czyste, wiatr rozwiewał chmury, chwilami pokazywały się skrawki błękitnego nieba. 

– Rzeczywiście chyba koniec słoty, jak powiedział baca pod Równicą. Może jutro wyjrzy słońce i zrobi się odrobinę cieplej bo dzień jest zimny, zupełnie jak nie letni  – pomyślałam popychając drzwi do schroniska. Smakowity zapach unosił się po niewielkim pomieszczeniu. Znakomity góralski żurek wspaniale rozgrzewał i był wręcz koniecznym dodatkiem do tego zimnego i pochmurnego dnia.