MIASTO TYSIĄCA LAMPIONÓW – fotoreportaż Danuty Baranowskiej

Odsłony: 955

Kiedy po kilkunastodniowej podróży po Wietnamie dotarłam w końcu na planowany odpoczynek do Hoi An nie miałam zbyt radosnej miny. Deszcz padał od kilku dni i nic nie zwiastowało poprawy pogody. W perspektywie było więc trzydniowe siedzenie w hotelu, co nie nastrajało mnie optymistycznie, zwłaszcza, że słyszałam na temat tego miasta wiele pochlebnych słów i bardzo chciałam Hoi An zobaczyć na własne oczy.

Hoi An leży nad malowniczą rzeką Thu Bon (Rzeka Cynamonowa) i jest jednym z najpiękniejszych wietnamskich miasteczek. I byłoby Hoi An do dzisiaj małą nieznaną mieściną, gdyby nie… nasz rodak Kazimierz Kwiatkowski.

W końcu dwudziestego wieku władze miasta nosiły się z zamiarem wyburzenia starych, zniszczonych, zaatakowanych przez grzyb kamienic. W ich miejsce planowano wybudować betonowe bloki. Sytuacja wydawała się beznadziejna, urokliwe miasto miało przestać istnieć. Jednak sprzeciw polskiego konserwatora zabytków, który pracował wtedy nad renowacją pobliskiej świątyni w My Son, zmienił bieg wypadków. Dzięki interwencji Kwiatkowskiego centrum starego miasta odrestaurowano, kamieniczki wyremontowano i Hoi An stało się ogromną atrakcją turystyczną. Miasto ze względu na swój urok i niepowtarzalny klimat wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a Kazimierza Kwiatkowskiego uznano za bohatera. Kwiatkowski nazywany jest w Wietnamie zdrobniale – Kazik. Od jego imienia plac w centrum miasta nazwany został Placem Kazika, a mieszkańcy w podzięce za uratowanie miasta wystawili mu pomnik.

Smutek mnie ogarnął, kiedy meldowałam się w hotelu. Wprawdzie hotel był położony w przepięknym ogrodzie nad brzegiem malowniczej Rzeki Cynamonowej, ale to nie rekompensowało utraty zobaczenia w słońcu spektakularnego Hoi An. Być w Hoi An i nie móc zwiedzić dokładnie ze względu na ulewny deszcz tej słynnej perełki, to się dopiero nazywa złośliwość losu, a właściwie złośliwość monsunu. Zamierzałam jednak, mimo niesprzyjających warunków, wybrać się do starego miasta, ale co to za zwiedzanie, kiedy człowiek jest mokry, otulony peleryną, kiedy nie można wyjąć aparatu fotograficznego, usiąść w jednej z ulicznych kawiarenek i po prostu cieszyć się bajkowym widokiem.

Następnego dnia rano z niepokojem spojrzałam przez okno. Nic się nie zmieniło. Deszcz lał jak z cebra. Niebo zasłaniały ciemne chmury i raczej nie było widoków na słońce. Siedziałam popijając kawę na osłoniętym od deszczu tarasie mojego pokoju i w duchu wymyślałam pogodzie. Późnym popołudniem miałam już dość siedzenia i patrzenia na rzekę.

– Wybiorę się jednak do starego miasta, mimo deszczu i tak trzeba coś zjeść – pomyślałam, kierując się na przystanek busów odjeżdżających w kierunku zabytkowej części Hoi An.

Stare miasto jest zamknięte dla ruchu samochodowego i do centrum trzeba dojść wąskimi uliczkami. W deszczu nie było to zbyt przyjemne, ale warte poświęcenia. Starówka to architektoniczna osobliwość, łącząca elementy stylu chińskiego, wietnamskiego i francuskiego. Budynki pomalowane na jasny, żółty kolor tonęły w kwiatach i wszelkiej roślinności. Urokliwe uliczki, restauracyjki, galerie sztuki, zabytkowe, kilkusetletnie domy bogatych kupców, przepiękne świątynie, rzeka Thu Bon i niezwykły tajemniczy most Japoński sprawiają że Hoi An przyciąga rzesze turystów z całego świata.

Kierowałam się w stronę słynnego, szesnastowiecznego, krytego mostu Chua Cau, kiedy moją uwagę zwróciła wspaniale rzeźbiona brama niewielkiej świątyni. Lubię klimat buddyjskich świątyń, nie omieszkałam więc wstąpić do środka. Już na dziedzińcu ogarnął mnie spokój, zniknęła złość na deszczową pogodę i czułam jak udziela mi się pozytywna energia, która zdały się emanować ściany świątyni. Zapaliłam pachnące kadzidełka i spędziłam w tym urzekającym miejscu kilkanaście minut. Po wyjściu na zewnątrz nie wierzyłam własnym oczom… deszcz przestał padać. Za chmur nieśmiało wyjrzało słońce.

– Czyżby dobre bóstwa przegnały opady? – pomyślałam składając znienawidzoną pelerynę.

Ruszyłam dalej.

Zadaszony drewniany Japoński Most Chua Cau był oblegany przez dziesiątki zwiedzających. Każdy chciał mieć zdjęcie w tym niezwykłym miejscu. Wewnątrz mostu znajduje się mała świątynia. Legenda wietnamska mówi, że most wybudowano na ciele wielkiego potwora, którego głowa znajdowała się w Indiach, ogon w Japonii a cała reszta ciała w Wietnamie. Bestia miała sprowadzać katastrofy i trzęsienia ziemi. Zginęła, kiedy wybudowano most. Mieszkańcy Hoi An zlitowali się jednak nad potworem i postawili w środku świątynię, żeby móc się modlić za jego duszę.

Wędrowałam malowniczą uliczką nad rzeką, obserwując codzienne życie mieszkańców. Powoli zbliżał się wieczór. Stopniowo zapalały się uliczne latarnie. I nagle… miasto rozbłysło setkami kolorowych lampionów, rozpiętymi na ścianach domów, nad ulicami, nad szyldami sklepów, na drzewach. Widok był tak oszałamiający i nierzeczywisty, że można było pomyśleć, że jest to jakiś zaczarowany zakątek.

Teraz już wiedziałam, dlaczego Hoi An nazywają miastem tysiąca lampionów.

Tekst i zdjęcia: Danuta Baranowska

materiał chroniony prawem autorskim

Danuta Baranowska – stuprocentowy zodiakalny baran, niespokojny duch, aktywnie i entuzjastycznie nastawiona do życia. Jak przystało na znak żywiołu ognia, uwielbia kolor czerwony. Kocha książki w każdej ilości, przyrodę, góry, kawę z kardamonem i koty. Jest właścicielką, a właściwie niewolnicą kota ragdolla o imieniu Misiek. Jej pasją są podróże, zwiedzanie niezwykłych miejsc, poznawanie ciekawych ludzi oraz fotografia.