KSIĄŻKA MIESIĄCA
Jeden z najlepszych poradników na rynku. Przeczytaj dlaczego. Czytaj dalej »
FOTOREPORTAŻE Z PODRÓŻY
Setki fotoreportaży z różnych zakątków kraju i ze świata Czytaj dalej »
POLECAMY SETKI KSIĄŻEK!
Wybierz spośród ogromnego katalogu książkę dla siebie Czytaj dalej »
PORADY
Znajdziecie tutaj naprawdę wiele praktycznych i ciekawych porad Czytaj dalej »
POCZYTAJ MI NA UCHO
Audiobook - jaki wybrać? Sto kilkadziesiąt propozycji! Wybierz i słuchaj. Czytaj dalej »
NAJLEPSZE KSIĄŻKI DLA DZIECI I MŁODZIEŻY
Kilkadziesiąt tytułów książek polecanych przez naszych ekspertów Czytaj dalej »
SZPIEG Z KSIĘGARNI NADAJE:
LISTA NIEOBECNOŚCI, Michał Paweł Urbaniak - jedna z najpiękniejszych i najsmutniejszych powieści tego roku Czytaj dalej »
POCZYTAJ MI NA UCHO:
Druga strona mocy, Joanna Jax Czytaj dalej »
SZPIEG Z KSIĘGARNI NADAJE:
Bunt mas, Czytaj dalej »
IŚĆ NA NOŻE, ŁYŻKI I WIDELCE – rozmowa z Eweliną i Mariuszem Szkutnik o zabawie w gotowanie
Hits: 2048
Gotowanie dla jednych jest tylko obowiązkiem, koniecznością, dla drugich – przyjemnością, pasją i zabawą. O takich właśnie pasjonatach, którzy pichcą nie tylko w domowym zaciszu, ale także organizują kulinarne warsztaty dla dzieci, przeczytacie w najnowszym wywiadzie przeprowadzonym przez Redaktor Martę Korycką. Znajdziecie w nim także przepis na zupę dyniową. Smacznego!
Marta Korycka: Witajcie Ewelino i Mariuszu. Jak dzielicie się obowiązkami domowymi?
Ewelina: Witaj Marta! Staramy się po równo. Mycie naczyń, odkurzanie czy mycie podłóg nie jest straszne dla mojego męża, więc kto pierwszy, ten ma lżejsze prace domowe.
Mariusz: Dziewczyny bałaganią, a ja sprzątam.
MK: Zwykle to kobiety w domach gotują, choć to panowie są lepszymi kucharzami. Skąd u Was w domu wspólne gotowanie?
Ewelina: Wyszło jakoś tak naturalnie. Prawda jest taka, że to Mariusz oczarował mnie smakowo swoją obłędną pizzą, ja karmiłam go niegdyś makaronem z sosem z proszku.
Mariusz: Tak jak wspomina Ewelina, zaczęło się od tej pizzy, a później jakoś poszło.
MK: Pierwszy kuchcik – Maja. Czym najstarsza Wasza pociecha zajmowała się od początku w kuchni? Od czego zaczęła się jej przygoda z gotowaniem?
Ewelina: Zaczęło się od mąki, w końcu to z nią jest najlepsza zabawa. Pierwsza potrawa – naleśniki. Zawsze mieszam ciasto trzepaczką, a Maja to uwielbia, więc przy naleśnikach pomaga najchętniej!
MK: Ewelino, co Cię zaskoczyło w zachowaniu Mai? Co potrafi, co może robić w kuchni takie małe dziecko, gdy wokół gorące garnki i patelnie?
Ewelina: Raczej nie zaskoczyło, a sprawiło po prostu radość. Dziecko potrafi naprawdę wiele, wszystko zależy od nas – na ile mu pozwolimy i jak wielkim zaufaniem je obdarzymy.
MK: To kiedy młodsza córka Lenka została mianowana na młodszego kuchcika?
Ewelina: Jak tylko potrafiła sama stanąć przy kuchennym stole!
Mariusz: Dokładnie! Chciała dorównać siostrze i sama stawała z nią ramię w ramię!
MK: Nie baliście się, że coś złego może się stać? Małe dzieci są bardzo ruchliwe i psotne i niestety robią wokół siebie dużo bałaganu…
Ewelina: Szczerze mówiąc – nie. Dziewczynki są raczej spokojne, więc nie miałam obaw. Wszystko przychodziło naturalnie, a zwykły, ostry nóż dałam im bez strachu.
Mariusz: Ja przymykałem na to oko, ufam swojej żonie!
MK: Co takiego zadziało się w Waszym domu, gdy mama miała 2 podkuchenne od „czarnej roboty”?
Ewelina: Pomyśleliśmy, że warto się tym podzielić. Tak powstał blog „Zabawa w gotowanie”. Chcieliśmy pokazywać, że dzieciaki potrafią gotować!!!
Mariusz: Ja sceptycznie podchodziłem do tego pomysłu, ale ostatecznie spodobał mi się!
MK: Wasze logo jest cudowne i bardzo optymistyczne! Czyje to trzy uśmiechnięte buzie?
Ewelina: Oczywiście moja i dziewczynek! Chciałyśmy, aby logo odzwierciedlało Nas bardzo dokładnie!
MK: I chyba się udało. Moi drodzy, zaczęliście od 2 dzieci, aż wkrótce zrobiło się ich wokół Was ponad 20. Jakim cudem tak szybko się rozmnożyliście?
Ewelina: Dziewczynki natchnęły Nas do tego, by dzielić się radością z gotowania z innymi dziećmi. Postanowiliśmy odwiedzać przedszkola i szkoły, by gotować z innymi dziećmi!
Mariusz: Ja zająłem się marketingiem, dlatego tak szybko się to rozrosło.
MK: Co Was zainspirowało do tego?
Ewelina: Dziewczynki były inspiracją, a przykład braliśmy z Fundacji „Szkoła na widelcu”. Teraz jesteśmy z Nimi w stałym kontakcie.
MK: Prowadzicie warsztaty kulinarne w przedszkolach, sklepach, na targach, na plaży. Gdzie jeszcze Was można spotkać, by iść z Wami na noże, łyżki i widelce…?
Ewelina: W domu. Zdarza nam się organizować domówki, a na jednej z nich gotowaliśmy wspólnie w naszym salonie! Prowadzimy również program kulinarny w naszej lokalnej telewizji.
Mariusz: Jeśli jeszcze gdzieś nas nie było, jesteśmy otwarci na zaproszenia!
MK: Ludzie od dawna powiadają: Gdzie kucharek 6, tam nie ma co jeść. I jak to się ma do Waszej warsztatowej działalności? Najedzą się uczestnicy i goście?
Ewelina: U nas raczej ta zasada się nie sprawdza, gdyż im więcej rąk do pracy, tym smaczniej. Czy się najedzą? Mamy nadzieję, że nie. Gdy będą czuli niedosyt, chętniej powtórzą to w domu, a o to Nam właśnie chodzi. Chcemy, aby dzieci i rodzice gotowali razem również w domu.
Mariusz: Staramy się, by chociaż zasmakowali tego co zdrowe, a potem gotowali to wspólnie w swoich domach. Zależy Nam na jakości, a nie na ilości.
MK: To jak Wy gotujecie? Używacie jakichś magicznych składników jak Ambroży Kleks?
Ewelina: Dokładnie tak! Działa magia zdrowych zamienników.
Mariusz: Zarażamy nimi wszystkich wkoło!
MK: Czyli jednak zarażacie! A ładnie to tak?
Ewelina: Nie wiem czy ładnie, ale na pewno zdrowo!
MK: Nie od dziś wiadomo, że nauka przez zabawę przynosi wymierne efekty. Co jest Waszym celem w zabawie w gotowanie?
Ewelina: Naszym celem jest pokazywanie dzieciom, jak wspaniałą przygodą jest wspólne gotowanie. Uczymy je, że zdrowo to również smacznie! Dzieci na naszych warsztatach poznają nowe produkty i mają okazję ich próbować. Poznają wszystko na „własnej skórze”.
MK: Jak cudze dzieci reagują na warsztaty kulinarne, a jak ich rodzice?
Ewelina: Dzieciaki z wielkim zaciekawieniem i ochotą. One bardzo lubią takie zabawy. Zawsze pytamy, czy pomagają w domu. Zdarzają się tacy, którzy pomagają i opowiadają o tym z wielką radością!
Mariusz: Rodzice różnie. Jedni się cieszą i zachęcają swoje dzieci, a inni z góry zakładają, że ich dziecko „tego” nie zje. Wtedy dziecko faktycznie nie próbuje, skoro mama tak mówi. Lubimy, gdy rodzice też próbują i pokazują dzieciom, że to naprawdę pyszne!
MK: Co jest największym komplementem od dziecka, a co od rodzica?
Ewelina: Największym komplementem jest, gdy dzieciaki zjadają wszystko ze smakiem! A od rodziców wtedy, gdy dopytują o przepis, bo dzieciaki w domu proszą!
MK: To zdradźcie, proszę, naszym czytelnikom, jeden z Waszych przepisów. Niech też pobawią się ze swoimi pociechami w gotowanie.
Ewelina: Polecamy zupę dyniową w związku z sezonem, ale i z tym, że to naprawdę nasza naj, naj, najulubieńsza zupa, na którą czekamy zawsze cały rok i zajadamy się nią systematycznie przez cały sezon dyniowy.
Składniki: 1 dynia hokkaido, 1 l bulionu warzywnego lub wody, 1 cebula, 2 ząbki czosnku, sól, pieprz, gałka muszkatołowa, oliwa do smażenia, uprażone pestki dyni do podania.
Przygotowanie: Dynię kroimy, wybieramy pestki i obieramy. Kroimy w małą kostkę. Cebulę obieramy i kroimy na drobną kostkę. W garnku rozgrzewamy oliwę i smażymy w niej cebulę delikatnie oprószoną solą. Po chwili dodajemy czosnek przeciśnięty przez praskę lub drobno pokrojony. Smażymy jeszcze około minuty, następnie wsypujemy dynię i chwilę podsmażamy. Zalewamy bulionem lub wodą i gotujemy do miękkości dyni. Miksujemy zupę na gładki krem, przyprawiamy solą, pieprzem i gałką. Podajemy z prażonymi pestkami dyni. Smacznego!
MK: Skąd bierzecie produkty do wielkiego gotowania, bo jednak to trochę kosztuje…
Ewelina i Mariusz: Kupujemy. Czasami udaje Nam się zdobyć sponsorów, podjąć współpracę z lokalnym sklepem ekologicznym, miejskim domem kultury lub innymi sklepami, markami. Na szczęście jest wielu ludzi, którzy chętnie wspierają takie inicjatywy.
MK: W swojej okolicy jesteście znani. Nie ma to jak marketing szeptany – najtańsza i najskuteczniejsza forma reklamy. Jednak poczta pantoflowa to nie wszystko. Dodatkowo prowadzicie bloga „Zabawa w gotowanie”, założyliście swój fanpage. Jak jeszcze informujecie świat o swoim istnieniu?
Ewelina: Dokładnie tak, jak mówisz. Poczta pantoflowa jest bardzo silna, ale teraz również media społecznościowe mają wielką moc, dlatego na nich się opieramy. Udzielaliśmy kilku wywiadów, braliśmy udział w konkursie na Blog Roku, na którym wielkim sukcesem dla Nas było znalezienie się w pierwszej 10! Jeśli chodzi o gadżety, to ostatnio zainwestowaliśmy we własne fartuszki i kubki, mamy również drewniane łyżki z naszym logo, które dostałam w prezencie urodzinowym.
MK: A czapeczek kucharskich dla dzieci nie ma?
Ewelina: Czapeczek jeszcze nie ma, ale myślę, że to kwestia czasu.
Mariusz: Cały czas poszukujemy sponsorów.
M.K.: Co daje Wam zabawa w gotowanie oprócz góry naczyń do umycia?
Ewelina: Oj, czasami wielkie góry naczyń są w naszej małej kuchni, w której nie ma zmywarki! A przy tym wszystkim gotowanie daje masę satysfakcji i radości!!! I poczucie, że robimy dobrą robotę!
MK: Ewelino, Mariuszu, dziękuję za smaczny wywiad w miłej atmosferze. Nie ukrywam, że sama chętnie wzięłabym udział w Waszych kulinarnych warsztatach.
Ewelina: Dziękujemy!
Mariusz: Może kiedyś nadarzy się okazja!
Fanpage https://www.facebook.com/zabawawgotowanie/
Blog http://www.zabawawgotowanie.pl/
Opracowała: Marta Korycka
Zdjęcia z archiwum prywatnego Eweliny i Mariusza Szkutników
materiał chroniony prawem autorskim
Tym, których nie przekonało najnowsze tłumaczenie Anne of Green Gables, proponujemy pierwszy polski przekład Rozalii Bernstainowej z 1911 r., w nowym ilustrowanym wydaniu. Co w tej powieści mogą znaleźć współcześni młodzi ludzie? Gościnnie recenzuje dla nas Mateusz Koniuszaniec.
Dziś przychodzę do Was z książką, bardzo przyjemną, łatwą i lekką, choć dosłownie lekka to ona nie jest. Szczerze mówiąc to pokaźne tomiszcze, liczące 635 stron, w dodatku w twardej oprawie, więc do lekkich na pewno nie należy. Nie da się jej czytać na leżąco, nie można włożyć do damskiej torebki, ale to jedyne „minusy”, o ile w ogóle można tak powiedzieć.
Kiedy trafiła do mnie powieść Tomasza Wandzla „Chwila prawdy. Niewiarygodna historia Krystyny Górskiej” wiedziałam z góry, że będzie to pasjonująca lektura. Nie wiem skąd to wiedziałam, ale nie pomyliłam się. Od tej książki wydawnictwa MG nie sposób się oderwać.
Jest takie powiedzenie, że klasyka obroni się zawsze. Tak jest również z książką „Dziwne losy Jane Eyre” – najsłynniejszą powieścią Charlotte Brontë, najstarszej spośród trzech uzdolnionych literacko sióstr parających się pisarstwem. Początkowo wydana pod męskim pseudonimem, z miejsca przyniosła jej międzynarodową sławę.
Każdy tomik pióra Katarzyny Georgiou jest wyjątkowy. Tym razem nie inaczej. Ten najnowszy – przepełniony osobistymi refleksjami nad zmianami zachodzącymi we współczesnym świecie i nad naturą człowieka, sięgający w głąb sławiańskiej duszy – podsuwa wskazówki, skłania do własnych przemyśleń, inspiruje do zajrzenia w siebie, wywołuje uśmiech i zadumę. Ilustracje Iwony Poniatowskiej doskonale wpasowują się w poetyckie teksty, działają na wyobraźnię oraz sprawiają, że aż się chce chwycić za ołówek i też wyrazić tym sposobem emocje.
Są w życiu takie chwile, kiedy mamy wszystkiego serdecznie dość, kiedy wydaje nam się, że życie nie ma sensu, że ze wszystkim zostaliśmy sami. W takich momentach warto szczerze porozmawiać z przyjacielem lub sięgnąć po dobrą książkę, która przywróci nam wiarę w drugiego człowieka i sens życia. Taką książką są niewątpliwie Aforyzmy optymisty, które dzięki wydawnictwu MG niedawno ukazały się na rynku czytelniczym.
Już niedługo pod patronatem medialnym Życia i Pasji ukaże się kolejny tomik wrocławskiej poetki, mieszkającej w Domu Pod Miodną Lipą w Dolinie Baryczy.
Nowości wydawnicze sypią się jak z rękawa, ale są takie książki, do których zawsze chętnie się wraca, po które sięgają kolejne pokolenia. Do nich należy “Alicja w Krainie Czarów”. Powieść doczekała się wielu wydań, tłumaczeń, interpretacji, ekranizacji. Wydawnictwo MG stawia na klasykę i elegancję. W twardej miętowej oprawie w karciane znaczki kryje się przekład Antoniego Marianowicza i ilustracje Johna Tenniela.
Każdy z nas chciałby mieć oddanego przyjaciela, takiego, 
z którym można przysłowiowe konie kraść. Co jednak zrobić, gdy naszą przyjaciółką jest … perypetia? Zapraszam do lektury najnowszej książki Miry Białkowskiej pt. „Moja przyjaciółka Perypetia”. Jest to już 10. książka tej autorki, która miała swoją premierę całkiem niedawno, bo 01 października. 
Kiedy do moich rąk trafiła książka Gabrieli Kańtor Trzecia miłość Marianny Orańskiej, wiedziałam z góry, że przez jakiś czas będę niedostępna dla rodziny i przyjaciół. Wcześniejsze powieści historyczne tej autorki pochłonęłam jednym tchem. W Ławeczce Księżnej Daisy wędrowałam z bohaterką po alejkach pszczyńskiego Parku Zamkowego, a powieści Śląski Kopciuszek oraz druga część Pani na Kopicach pozwoliły mi poznać dzieje Joanny von Schaffgotsch. Autorka w swoich powieściach w mistrzowski sposób przenosi czytelnika do świata opisywanych wydarzeń.
Co to znaczy poświęcić się nawet za cenę osobistego spokoju, miłości do ukochanej osoby, wolności, komfortu życia, czasem aż do jego utraty? Jak walczyć o to, co się wierzy? Ile warta jest przyjaźń, szczególnie w czasie próby? Jak obfity w niespodzianki może być los, gdy jest się pewnym, że już nic zaskakującego człowieka nie może spotkać? Dowie się ten, kto sięgnie po powieść wydawnictwa MG „Matka” Maksyma Gorkiego. To książka o buncie, matczynej miłości, międzyludzkiej przyjaźni, wyrzeczeniach na rzecz lepszej sprawy.
Gdy słyszymy Władysław Reymont, od razu myślimy – “Chłopi” i “Ziemia obiecana”. Prawidłowo, ale to przecież nie wszystko. Warto pamiętać także o tych mniej znanych utworach naszego noblisty, jak “Komediantka”, “Burza” czy właśnie “Marzyciel”, którego wydawnictwo MG postanowiło nam – nie bez powodu – przypomnieć. Jest to bowiem szkic powieściowy o tematyce kolejowej nakreślony ręką znakomitego obserwatora, realistycznie odmalowującego szczegóły i trafnie oddającego ludzkie charaktery. Czy wiecie, że Reymont przez pewien czas pracował na kolei? Nic dziwnego, że swoje obserwacje i doświadczenia tak zgrabnie przekuł w literacką formę.
„Wśród tej ciżby cywili nie było nikogo, kto znałby Anielewicza lub wiedział, jak wygląda. Tylko jego pseudonim przeniknął do świadomości mieszkańców getta, którzy wymawiali go niczym imię mitycznego bohatera” (str. 293).
Zabieram Was dzisiaj w sentymentalną podróż do przeszłości. Przenieśmy się do Francji, a dokładnie do Paryża, gdzie w styczniu 1622 roku przyszedł na świat Jean Baptiste Poquelin, którego cały świat zna pod nazwiskiem Moliere. Ten pisarz, poeta i aktor, dyrektor teatralnej trupy, który zasłynął przede wszystkim jako komediopisarz, początkowo – według życzenia ojca – miał być … tapicerem.
