“Endorfiny szaleją, a ja się uśmiecham!” – O swojej pasji opowiada pisarka Magdalena Witkiewicz

Odsłony: 724

Marzę, że kiedyś przebiegnę 10 kilometrów. Nie szybko. Truchtem. Ale przebiegnę. I wtedy zrobię zdjęcie z moim świadectwem z pierwszej klasy liceum, na którym z wychowania fizycznego mam ocenę MIERNĄ. Z pewnością przebiegnę. I wiecie, które uczucie lubię najbardziej? To, gdy trener mówi na koniec, że mam zrobić koci grzbiet, potem ściska moją dłoń i mówi, że było świetnie. A endorfiny szaleją. Endorfiny szaleją, a ja się uśmiecham. I na zewnątrz i sama do siebie. Sport to najlepsze lekarstwo. Na bolący kręgosłup, na przeziębienia i na depresję. Jak tak mówię, to chyba trochę jest to już pasja? A może tylko życie?

Miało być o pasji, prawda?*

I tak się zastanawiam, czy to, o czym chcę napisać, to pasja. Chyba jednak nie. Jednak magazyn ma być o życiu i pasjach, więc będzie o życiu. A raczej o tym, jak sprawić, by chciało się więcej i by żyło się lepiej. Chociaż trochę. I zdrowiej. Będzie o sporcie. Ale, ale…

Kimże jest ta Witkiewicz, by pisać o sporcie? Sportsmenką? Nie, moi drodzy. W żadnym wypadku. Żadną absolutnie sportsmenką. I dlatego właśnie piszę o sporcie, którego – co tutaj ukrywać – chyba jeszcze nie lubię. I mimo wszystko podnoszę te ciężary oraz przemierzam kilometry na bieżni, myśląc sobie, że to, co robię, to w zasadzie jest bardzo głupie, prawda? Kiedyś szło się w pole, robiło się skłony, przysiady, człowiek był sprawniejszy, a teraz tuzin spoconych mężczyzn i kobiet biega w miejscu na przesuwającej się taśmie.

Głupie, prawda?
No, ale jest często jedynym ratunkiem. Dla zdrowia i życia. I tak sobie często myślę, że wszystkie akcje prosportowe, niekonsultowane z tymi, co nie lubią sportu będą zupełnie nieskuteczne.
Ostatnio, gdy chodziłam na bieżni (nachylenie 12%, tempo 4, tętno 130), w telewizorze naprzeciwko zauważyłam reklamę „Stop zwolnieniom z wuefu”. I moje wewnętrzne dziecko, pamiętające moje traumatyczne przeżycia na wuefie zamknęło mocno oczy i chciało się znaleźć jak najdalej od tego telewizora. Otóż reklama przedstawiała ślicznych młodzieńców, uśmiechniętych skaczących z gracją przez skrzynię. Skrzynia i kozioł to dwie zmory mojego dzieciństwa. Gdy wyciągaliśmy z kantorka przy sali gimnastycznej te narzędzia tortur, chciałam umrzeć ze trzy razy. Albo zemdleć. W życiu nie przeskoczyłam przez kozła i skrzynię. Nie dlatego, że nie umiałam! Może gdyby ktoś poświęcił mi czas i mnie chciał tego nauczyć – zrobiłabym to. Ale ogarniał mnie tak paniczny strach, że zatrzymywałam się tuż przed i nawet nie próbowałam. A teraz Ministerstwo Sportu wymyśla reklamę, która po tylu latach powoduje we mnie ogromny strach.

Przed czym?
Nie wiem przed czym! Ale to pedagog, nauczyciel wuefu powinien wiedzieć i powinien mi pomóc! W kampanii Kamil Stoch wypowiadał się, że on nigdy nie uciekał z wuefu, prędzej zwiewał z matematyki. No halo! Ja matematykę kochałam, bo byłam z niej świetna. To oczywiste, że nasz mistrz kochał wuef! Dlaczego nie zapytali kogoś, kto całe życie dziękował Bogu, że lekarze wierzyli w jego wyimaginowane choroby i zwalniali go z wuefu w przeświadczeniu, że robią dobrze? Migdały. Mam duże. Z natury. Świetnie. Zawsze wychodziłam ze zwolnieniem. Ulga wielka. Gdy w liceum miałam mieć wuef w poniedziałki, już w piątki się stresowałam.

Czy o to chodzi?
Dlaczego w tej kampanii nie pokażą, że wuef to śmiech, że to może być super zabawa! Dlaczego nie pokażą, że sport to emocje związane z kibicowaniem? Tylko pokazują tę cholerną skrzynię. I widzę gdzieś tam w kolejce do skoku na samym końcu taką małą Magdalenkę, która się boi i chciałaby zwiać. Moi nauczyciele wuefu (za wyjątkiem pana Marka, który PRÓBOWAŁ) skutecznie zabili we mnie jakąkolwiek chęć do wysiłku fizycznego. Na wiele, wiele lat.

Więc tu nie chodzi absolutnie o zwolnienia z wuefu!
Gdyby te zajęcia były fajne, żadne dziecko nie chciałoby być z nich zwalniane. Jestem tego pewna. Moja córka, nieodrodna córka -dodam, w swojej szkole zapisała się na dodatkowe zajęcia sportowe, a jej nauczycielce, pani Alicji jestem bardzo, bardzo wdzięczna, że nie zniechęciła jej do sportu.

Więc drogie Ministerstwo Sportu zacznijcie od wyedukowania nauczycieli w kwestii psychologii sportu. Bo jeżeli ktoś lubi się ruszać, będzie się ruszał. A jak ktoś woli siedzieć i czytać książki, to dopiero jest sztuka wyciągnąć go, by się nieźle spocił.

Mnie zmusiło do tego życie. Tryb życia fotelowo-kanapowy okazał się bardzo przyjemny, aczkolwiek zupełnie niezdrowy. Cykliczne problemy z kręgosłupem i kilogramy wzrastające z prędkością światła były tego dowodem. Zaczęłam 3 lata temu. To był impuls. Teraz się śmieję, że taka rozbiegówka. Straciłam wiarę w diety cud i napisałam do trenerki. Pierwszej z brzegu, która wyskoczyła mi w wyszukiwarce. Spotykałyśmy się kilka miesięcy, waga ruszyła, a ja czułam się szczęśliwsza. Oczywiście to spory koszt, więc potem musiałam przerwać treningi. I znowu wróciło wszystko co złe.

Na Gwiazdkę ubiegłego roku dostałam od mojego męża pakiet treningów. Udałam się na siłownię. Gruba, smutna i obolała. Niepewna wielce. Myślałam, że siłownia to miejsce pełne pięknych kobiet i przystojnych facetów, którzy oceniają cię, bacznie obserwując fałdy tłuszczu opięte twoją bluzką do ćwiczeń.

Gdzie tam!
Każdy cieszy się z postępów i motywuje. Tak sobie myślę, że to najmniej zawistna grupa ludzi. I najbardziej uśmiechnięta! (chyba przez endorfiny) Żałuję, że nie mam zdjęcia tego mojego pierwszego razu! Gdy pytam mojego trenera, co sobie wtedy pomyślał, marszczy brwi i mówi. – Oj, pomyślałem, że jej to trzeba pomóc… Zaczęły się katorżnicze treningi.

Czy to lubiłam?
W życiu! Po prostu sobie wmówiłam, że niektórzy chodzą do pracy do kamieniołomów i też tego nie lubią. Wmówiłam sobie, że muszę. I że to, jak będę się czuła i jak będę wyglądać zależy tylko i wyłącznie ode mnie. I wierzę w to! Nadal nie lubię wychodzić z domu na siłownię. Ale gdy wchodzę tam (już nie w rozciągniętych dresach i dziurawych butach) czuję się taka FIT!

Gdy zaczynam ćwiczyć, wiele razy mówię, że nie mogę. A co się okazuje? MOGĘ! Pokonuję każdego dnia samą siebie. Czuję się świetnie. Młodziej o 10 lat i lżej o 20 kilo! Jeszcze trochę mam przed sobą. Marzę, że kiedyś przebiegnę 10 kilometrów. Nie szybko. Truchtem. Ale przebiegnę. I wtedy zrobię zdjęcie z moim świadectwem z pierwszej klasy liceum, na którym z wychowania fizycznego mam ocenę MIERNĄ. Z pewnością przebiegnę. I wiecie, które uczucie lubię najbardziej? To, gdy trener mówi na koniec, że mam zrobić koci grzbiet, potem ściska moją dłoń i mówi, że było świetnie. A endorfiny szaleją. Endorfiny szaleją, a ja się uśmiecham. I na zewnątrz i sama do siebie.

Sport to najlepsze lekarstwo. Na bolący kręgosłup, na przeziębienia i na depresję. Jak tak mówię, to chyba trochę jest to już pasja? A może tylko życie?

 

A kim jestem? Jestem absolwentką Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańskiego Studium Bankowości oraz Gdańskiej Fundacji Kształcenia Menadżerów. Ale przede wszystkim jestem pisarką. Piszę czasem o lekkich sprawach, a czasem o poważnych w lekkim, a nawet bardzo lekkim stylu. Staram się rozśmieszać i wzruszać. Dla dzieci i dla dorosłych. I „tylko dla dorosłych” również.

Podobno moje powieści poprawiają nastrój. Są lekiem na deszcz za oknem i nieco smutniejsze dni. Moje książki zawsze kończą się dobrze. Niezależnie jakie przeciwności losu napotykają bohaterów na swojej drodze – zawsze potem żyją „długo i szczęśliwie”.

KSIĄŻKI MAGDALENY WITKIEWICZ – ZOBACZ JAKIE POLECAMY

 

 * Artykuł jest chroniony prawami autorskimi. Kopiowanie i jego rozpowszechnianie bez zgody redakcji jest zabronione.