WYWIAD:
ROWEREM PRZEZ ŚWIAT - rozmowa z podróżnikiem Piotrem Strzeżyszem Czytaj dalej »
KIM JESTEŚ, CZYTELNIKU?
O sowach, e-bookach i nie tylko – rozmowa z Marią Skibińską Czytaj dalej »
FOTOGALERIA ŻYCIA I PASJI
Ptaki w mieście ... Czytaj dalej »
NAJLEPSZE KSIĄŻKI DLA DZIECI I MŁODZIEŻY
Kilkadziesiąt tytułów książek polecanych przez naszych ekspertów Czytaj dalej »
JEDZENIE W DOBREJ CENIE...
… czyli jak oszczędzać na zakupach Czytaj dalej »
BOMBONIERKOWA APLIKACJA ...
… czyli jak pracodawca demaskuje fałsz w twoim CV Czytaj dalej »
SZPIEG Z KSIĘGARNI NADAJE:
LISTA NIEOBECNOŚCI, Michał Paweł Urbaniak - jedna z najpiękniejszych i najsmutniejszych powieści tego roku Czytaj dalej »
POCZYTAJ MI NA UCHO:
Druga strona mocy, Joanna Jax Czytaj dalej »
SZPIEG Z KSIĘGARNI NADAJE:
Bunt mas, Czytaj dalej »
Category Archives: reportaż, literatura faktu
SZPIEG W KSIĘGARNI: „Na sygnale. Z życia ratownika medycznego”, Lysa Walder – recenzja
Hits: 84
RECENZJA PREMIEROWA
Szesna
stolatka z Wielkiej Brytanii lubi przygody. Ucieka do cyrku i objeżdża z nim Europę. Po czterech latach rozpoczyna studia przygotowujące do zawodu pielęgniarki. Po trzech miesiącach nauki ma kontakt z pacjentami. Pod koniec szkolenia trafia na oddział ratunkowy. To jest coś dla niej. To jest jej bajka. W kwietniu 1994 roku jako technik ratownictwa medycznego rozpoczyna pracę w Londyńskim Pogotowiu Ratunkowym. Poznajcie Lysę Walder. Żonę ratownika, mamę trójki dzieci, pielęgniarkę i ratowniczkę medyczną. Zapnijcie pasy. Włączam koguty i sygnały. Jedziemy na wezwanie. Zapraszam na recenzję książki Lysy Walder Na sygnale. Z życia ratownika medycznego, która dziś ma premierę.
Jak, nie znając kogoś bezpośrednio, a jedynie czytając różne wersje jego biografii, odwiedzając miejsca, z którymi był związany za życia, oglądając jego twórczość, sięgając po zachowane zapiski i listy, jest się w stanie poznać go dogłębnie – niemal osobiście? Czy jest to zadanie w ogóle możliwe do wykonania?
Ach, ta rosyjska klasyka! Nie tylko ja mam do niej słabość. Tym razem przypominam dość krótką, ale bardzo wymowną powieść Fiodora Dostojewskiego, która z komedii przechodzi w tragedię, znakomicie ukazując ludzkie charaktery, namiętności i nałogi, jak się okazuje – niezmienne od wieków. Tylko czasy, kostiumy, rekwizyty i scenografia są inne, a ludzie nadal “grają” w to samo…
Ona piękna i młoda, do tego szlachetna i niewinna, on przystojny i szarmancki zakochują się w sobie niemal od pierwszego wejrzenia i… chcą żyć długo i szczęśliwie. Oboje są stanu wolnego. Na przeszkodzie stoi im pochodzenie, pozycja społeczna, majątek, wyznanie, ale są sobie przeznaczeni, więc wydaje się, że są to przeszkody, które siłą miłości uda się pokonać. Wytrwale walczą z przeciwnościami fatum i kiedy wydaje się, że są już niemal o krok od upragnionego i mozolnie zdobywanego szczęścia, los okazuje się okrutny, przerywając to, co jeszcze na dobre się nie zaczęło.
„Była to sobie… wioska (…) trochę jeszcze wołyńska, już nieco podolska, leżała w dole, co na jakiś jar zakrawał. Ponad nią na równinie szerokiej, ciągnęły się złociste łany zbóż niewielkimi, czarnymi przecięte laskami; środkiem biegła ledwie dojrzana rzeczułka, w dość duży staw zebrana. (…) I drzewom, i chatom, i ludowi było tam, jak u Pana Boga za piecem (…).”
