WYWIAD:
Gimnastyka mózgu smyka - czyli w królestwie szachowym Czytaj dalej »
FOTOREPORTAŻE Z PODRÓŻY
Setki fotoreportaży z różnych zakątków kraju i ze świata Czytaj dalej »
POLECAMY SETKI KSIĄŻEK!
Wybierz spośród ogromnego katalogu książkę dla siebie Czytaj dalej »
PORADY
Znajdziecie tutaj naprawdę wiele praktycznych i ciekawych porad Czytaj dalej »
POCZYTAJ MI NA UCHO
Audiobook - jaki wybrać? Sto kilkadziesiąt propozycji! Wybierz i słuchaj. Czytaj dalej »
NAJLEPSZE KSIĄŻKI DLA DZIECI I MŁODZIEŻY
Kilkadziesiąt tytułów książek polecanych przez naszych ekspertów Czytaj dalej »
SZPIEG Z KSIĘGARNI NADAJE:
LISTA NIEOBECNOŚCI, Michał Paweł Urbaniak - jedna z najpiękniejszych i najsmutniejszych powieści tego roku Czytaj dalej »
POCZYTAJ MI NA UCHO:
Druga strona mocy, Joanna Jax Czytaj dalej »
SZPIEG Z KSIĘGARNI NADAJE:
Bunt mas, Czytaj dalej »
Category Archives: poezja i dramat
SZPIEG W KSIĘGARNI: “Apokalipsa psa” Adam Leszkiewicz – recenzja
Hits: 119
Ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Zaintrygowała mnie najpierw okładka tego zbioru poezji – pies w takim jakby kimonie, czy też kontuszu, z aureolą (?), ale dość diabelski z wyglądu. Czy to pies, czy to bies? Tytuł również wzbudził ciekawość, ale dopiero za trzecim razem go “usłyszałam” i muszę przyznać, że to właśnie jego brzmienie przekonało mnie do końca, by zmierzyć się z poezją Adama Leszkiewicza. Zastanawiało mnie, co niebanalnego zaoferuje poeta, który potrafi bawić się słowem?
SZPIEG W KSIĘGARNI: “niedoskonałości” Ewa Frączek – recenzja
Hits: 192
Niektórzy podchodzą do poezji jak pies do jeża, myśląc, że tam same “ciężkie norwidy”. Tymczasem poezja współczesna bywa bliższa ciału niż koszula, jej język okazuje się naszym, skojarzenia i myśli przychodzą bez trudu. Nie trzeba zresztą jej rozkładać na czynniki pierwsze, wystarczy ją czuć. Taka jest właśnie twórczość poetycka Ewy Frączek, niezwykle przystępna, szczera, osadzona we współczesności, operująca literackimi i kulturowymi nawiązaniami, zrozumiałymi chyba dla każdego, nie tylko dla wytrawnych filologów. Niedoskonałości są doskonałe, świetnie się je czyta, zwłaszcza na głos.
SZPIEG W KSIĘGARNI: “Łokieć jelenia” Żaneta Gorzka
Hits: 148
Zarzekałam się jak żaba błota… Nie po drodze mi z poezją współczesną. Tomik Żanety Gorzkiej okazał się jednak zaskakujący, autorce udało się wyjść poza poetyckie ramki, wywrócić słowa na lewą stronę i wciągnąć czytelnika do literacko-emocjonalnej gimnastyki. Jeśli nie boicie się podążać za niebanalnymi skojarzeniami grząską ścieżką absurdów i olśnień, sięgnijcie po “Łokieć jelenia”. Przygoda gwarantowana!
SZPIEG W KSIĘGANI: “Poezje zebrane (1931-1944)” Zuzanna Ginczanka. Wstęp i opracowanie Izolda Kiec – recenzja
Hits: 194
Już wkrótce ukaże się biografia wybitnej poetki dwudziestolecia międzywojennego, której literacki geniusz nie miał szans rozwinąć skrzydeł, bowiem zginęła mając zaledwie 27 lat. Zanim jednak zagłębimy się w opowieść o życiu Zuzanny Ginczanki, pióra profesor Izoldy Kiec, warto zapoznać się z przygotowanym przez nią zbiorem poezji, jak dotąd najpełniejszym, zawierającym niedawno odnaleziony poemat, a także nieprzedrukowywane wcześniej wiersze. Tyle przeżyć, tyle emocji! Podczas lektury podziw i zachwyt mieszają się z żalem, że nie dane było poetce poszerzyć swego znakomitego dorobku literackiego.
Gyubal Wahazar – czyli Na przełęczach bezsensu (nieeuklidesowy dramat w czterech aktach)”
Hits: 115
Antyutopia jako gatunek literacki narodziła się dość dawno. Czarnowidztwo niektórych literatów łatwo zrozumieć, gdy patrzy się na ludzkość i jej nieustanne próby “zaprowadzenia porządku” kosztem całych grup społecznych czy nawet narodów. Choć jej korzenie sięgają osiemnastego wieku, pełen rozwój gatunku nastąpił dopiero w wieku dwudziestym Dotyczy głównie powieści i filmów, jednak istnieją też sztuki teatralne antyutopijne i dystopijne. Na naszym gruncie jednym z autorów, z pasją eksplorujących dystopijnej przyszłości, był Stanisław Ignacy Witkiewicz. Doskonałym przykładem sztuki na wskroś dystopijnej jest Gyubal Wahazar, czyli na przełęczach bezsensu.
INDIAŃSKĄ ŚCIEŻKĄ, KATARZYNA GEORGIOU – recenzja
Hits: 503
Spoglądając na okładkę tej książki, niewielkiej objętościowo, ale cennej pod względem treści, miałoby się ochotę wsiąść do tego czółna i popłynąć hen, daleko… przed siebie, tam, gdzie niebo wita się z taflą wody, drzewa szumią swoje pieśni, a nas wszystkim unosi się tajemniczy Duch Ziemi.
POCZYTAJ MI NA UCHO: “Śluby panieńskie” Aleksander Fredro – recenzja audiobooka
Hits: 664
Za oknem szaro, ponuro i jakieś takie dziwne myśli przychodzą nam do głowy. Czekając na wiosenne słońce (a może jednak na prawdziwą śnieżnobiałą i mroźną zimę?) spróbujmy się choć odrobinę uśmiechnąć, a na pewno od razu lepiej się poczujemy. Powodów do śmiechu może być dużo. Na pewno dostarczy go nam jedna z najlepszych komedii Aleksandra Fredry Śluby panieńskie, do której wysłuchania serdecznie dziś zapraszam.
DRZEWA KOCHAĆ POTRAFIĄ, Katarzyna Georgiou – recenzja przedpremierowa
Hits: 1223
W refleksyjnych “bajędach”, będących takimi nieco baśniowymi gawędami, poetka zaprasza do odkrywania tajemniczej mowy zwierząt i roślin, poznawania ich symboliki, zachęca do poszerzania wiedzy i rozbudzania świadomości ekologicznej. Oto przedpremierowa, pierwsza recenzja książki poetyckiej Drzewa kochać potrafią, której patronuje magazyn Życie i Pasje.
“Radio Swoboda” – antologia poezji rosyjskiej
Hits: 2560
Halo, halo, tu radio, bynajmniej nie ptasie. Nadaje Rosja. Współcześni poeci rosyjscy mają wiele do przekazania. Dzięki antologii wierszy w tłumaczeniu i wyborze Zbigniewa Dmitrocy możemy poznać ich poetycki komentarz odnośnie najnowszych wydarzeń, kondycji człowieka współczesnego i otaczającego go świata. Czas włączyć “Radio Swoboda”.
Jak, nie znając kogoś bezpośrednio, a jedynie czytając różne wersje jego biografii, odwiedzając miejsca, z którymi był związany za życia, oglądając jego twórczość, sięgając po zachowane zapiski i listy, jest się w stanie poznać go dogłębnie – niemal osobiście? Czy jest to zadanie w ogóle możliwe do wykonania?
Ach, ta rosyjska klasyka! Nie tylko ja mam do niej słabość. Tym razem przypominam dość krótką, ale bardzo wymowną powieść Fiodora Dostojewskiego, która z komedii przechodzi w tragedię, znakomicie ukazując ludzkie charaktery, namiętności i nałogi, jak się okazuje – niezmienne od wieków. Tylko czasy, kostiumy, rekwizyty i scenografia są inne, a ludzie nadal “grają” w to samo…
Ona piękna i młoda, do tego szlachetna i niewinna, on przystojny i szarmancki zakochują się w sobie niemal od pierwszego wejrzenia i… chcą żyć długo i szczęśliwie. Oboje są stanu wolnego. Na przeszkodzie stoi im pochodzenie, pozycja społeczna, majątek, wyznanie, ale są sobie przeznaczeni, więc wydaje się, że są to przeszkody, które siłą miłości uda się pokonać. Wytrwale walczą z przeciwnościami fatum i kiedy wydaje się, że są już niemal o krok od upragnionego i mozolnie zdobywanego szczęścia, los okazuje się okrutny, przerywając to, co jeszcze na dobre się nie zaczęło.
„Była to sobie… wioska (…) trochę jeszcze wołyńska, już nieco podolska, leżała w dole, co na jakiś jar zakrawał. Ponad nią na równinie szerokiej, ciągnęły się złociste łany zbóż niewielkimi, czarnymi przecięte laskami; środkiem biegła ledwie dojrzana rzeczułka, w dość duży staw zebrana. (…) I drzewom, i chatom, i ludowi było tam, jak u Pana Boga za piecem (…).”
