WYWIAD:
ROWEREM PRZEZ ŚWIAT - rozmowa z podróżnikiem Piotrem Strzeżyszem Czytaj dalej »
KIM JESTEŚ, CZYTELNIKU?
O sowach, e-bookach i nie tylko – rozmowa z Marią Skibińską Czytaj dalej »
FOTOGALERIA ŻYCIA I PASJI
Ptaki w mieście ... Czytaj dalej »
NAJLEPSZE KSIĄŻKI DLA DZIECI I MŁODZIEŻY
Kilkadziesiąt tytułów książek polecanych przez naszych ekspertów Czytaj dalej »
JEDZENIE W DOBREJ CENIE...
… czyli jak oszczędzać na zakupach Czytaj dalej »
BOMBONIERKOWA APLIKACJA ...
… czyli jak pracodawca demaskuje fałsz w twoim CV Czytaj dalej »
SZPIEG Z KSIĘGARNI NADAJE:
LISTA NIEOBECNOŚCI, Michał Paweł Urbaniak - jedna z najpiękniejszych i najsmutniejszych powieści tego roku Czytaj dalej »
POCZYTAJ MI NA UCHO:
Druga strona mocy, Joanna Jax Czytaj dalej »
SZPIEG Z KSIĘGARNI NADAJE:
Bunt mas, Czytaj dalej »
Category Archives: poezja i dramat – audiobooki
POCZYTAJ MI NA UCHO: “Narkotyki” S. I. Witkiewicz – recenzja audiobooka
Hits: 97
Co sądzi autor Szewców o używkach i “ogłupiensach”? Co radzi podupadającemu społeczeństwu, aby zapewnić czystość dusz? Niepowtarzalne eseje i jedyne swoim rodzaju appendixy składają się na utwór Narkotyki. I choć dzieło to momentami odczytuje się w zabawny i humorystyczny sposób, to podejmuje ono wprost bardzo poważną problematykę społeczną. Wspaniała interpretacja lektora Michała Breitenwalda do dodatkowy walor, który sprawia, że warto poświęcić kilka godzin temu audiobookowi. Wysłuchała go i poleca Sylwia Bornos.
POCZYTAJ MI NA UCHO: “Damy i huzary”, Aleksander Fredro
Hits: 203
Fredro to klasyk i – mimo upływu niemal 150 lat – jego sztuki wciąż cieszą się popularnością zarówno wśród czytelników i słuchaczy, jak również reżyserów różnych teatrów. Magnesem przyciągającym jest niewątpliwie bijący z nich humor i lekkość. Akcja utworów, w zasadzie schematyczna i niemal przewidywalna, czasem potrafi nas nieźle zaskoczyć. Podobnie rzecz ma się z bohaterami…
POCZYTAJ MI NA UCHO: ” Pan Geldhab”, Aleksander Fredro – recenzja audiobooka
Hits: 291
Wśród ponad 40 utworów scenicznych napisanych przez Aleksandra Fredrę na plan pierwszy wysuwają się trzy: Śluby panieńskie, Zemsta i Pan Jowialski, które są najchętniej i najczęściej przez różne teatry. Warto jednak sięgnąć również po inne sztuki z fredrowskiego repertuaru. Jedną z ciekawszych jest bez wątpienia Pan Geldhab. Ta trzyaktowa komedia nawiązująca do oświecenia okazała się prawdziwym debiutem scenicznym autora. Sztuka została dobrze przyjęta zarówno przez krytyków jak i ówczesną publiczność.
Powiem więcej, nawet po 200 latach (komedia powstała w 1818 r. a wystawiono ją po raz pierwszy w 1821 r.) nie straciła nic ze swojej aktualności. W XXI wieku mamy bowiem istny wysyp Geldhabów, Książąt, Flor i tym podobnych oryginałów.
POCZYTAJ MI NA UCHO: “Pan Jowialski”, Aleksander Fredro – recenzja audiobooka
Hits: 288
Okres romantyzmu większości z nas kojarzy się z utworami patriotycznymi, opisującymi męczeństwo Polaków, ich starania i walkę zmierzającą do odzyskania utraconej niepodległości. Jednak to również czas, kiedy pisano lekkie i zabawne komedie, których mistrzem jest oczywiście Aleksander Fredro. Zapraszam do zapoznania się z jego dziełami. Dziś proponuję Pana Jowialskiego.
POCZYTAJ MI NA UCHO: “Śluby panieńskie” Aleksander Fredro – recenzja audiobooka
Hits: 662
Za oknem szaro, ponuro i jakieś takie dziwne myśli przychodzą nam do głowy. Czekając na wiosenne słońce (a może jednak na prawdziwą śnieżnobiałą i mroźną zimę?) spróbujmy się choć odrobinę uśmiechnąć, a na pewno od razu lepiej się poczujemy. Powodów do śmiechu może być dużo. Na pewno dostarczy go nam jedna z najlepszych komedii Aleksandra Fredry Śluby panieńskie, do której wysłuchania serdecznie dziś zapraszam.
Jak, nie znając kogoś bezpośrednio, a jedynie czytając różne wersje jego biografii, odwiedzając miejsca, z którymi był związany za życia, oglądając jego twórczość, sięgając po zachowane zapiski i listy, jest się w stanie poznać go dogłębnie – niemal osobiście? Czy jest to zadanie w ogóle możliwe do wykonania?
Ach, ta rosyjska klasyka! Nie tylko ja mam do niej słabość. Tym razem przypominam dość krótką, ale bardzo wymowną powieść Fiodora Dostojewskiego, która z komedii przechodzi w tragedię, znakomicie ukazując ludzkie charaktery, namiętności i nałogi, jak się okazuje – niezmienne od wieków. Tylko czasy, kostiumy, rekwizyty i scenografia są inne, a ludzie nadal “grają” w to samo…
Ona piękna i młoda, do tego szlachetna i niewinna, on przystojny i szarmancki zakochują się w sobie niemal od pierwszego wejrzenia i… chcą żyć długo i szczęśliwie. Oboje są stanu wolnego. Na przeszkodzie stoi im pochodzenie, pozycja społeczna, majątek, wyznanie, ale są sobie przeznaczeni, więc wydaje się, że są to przeszkody, które siłą miłości uda się pokonać. Wytrwale walczą z przeciwnościami fatum i kiedy wydaje się, że są już niemal o krok od upragnionego i mozolnie zdobywanego szczęścia, los okazuje się okrutny, przerywając to, co jeszcze na dobre się nie zaczęło.
„Była to sobie… wioska (…) trochę jeszcze wołyńska, już nieco podolska, leżała w dole, co na jakiś jar zakrawał. Ponad nią na równinie szerokiej, ciągnęły się złociste łany zbóż niewielkimi, czarnymi przecięte laskami; środkiem biegła ledwie dojrzana rzeczułka, w dość duży staw zebrana. (…) I drzewom, i chatom, i ludowi było tam, jak u Pana Boga za piecem (…).”
