POZNAJ SWÓJ KRAJ ...
DRZEWA UMIERAJĄ STOJĄC Czytaj dalej »
PODRÓŻE:
BIAŁORUŚ DLA POCZĄTKUJĄCYCH, Igor Sokołowski Czytaj dalej »
PORADY:
JAK UCZYĆ SIĘ JĘZYKÓW OBCYCH? Czytaj dalej »
DZIECKO W SZKOLE :
KIEDY NAUKA STAJE SIĘ PROBLEMEM... Czytaj dalej »
ZDROWIE:
JAK SIĘ KLUJE GŁÓD? Czytaj dalej »
ALCHEMIA PRANIA:
GADŻETY POMOCNE W PRANIU Czytaj dalej »
POCZYTAJ MI NA UCHO (DO MATURY):
ŚCIĄGA Z JĘZYKA POLSKIEGO. POWTARZAJ WIADOMOŚCI Z AUDIOBOOKIEM Czytaj dalej »
CIEKAWOSTKI NAUKOWE:
JAK DZIAŁA PAMIĘĆ? Czytaj dalej »
KSIĄŻKA NA WAKACJE:
PODUSZKA W RÓŻOWE SŁONIE Czytaj dalej »
AUDIOBOOK NA WAKACJE:
SERCE Z SZUFLADY, Agnieszka Jeż Czytaj dalej »
KOMIKS NA WAKACJE:
FALE, Aj Dungo Czytaj dalej »
Category Archives: felietony i reportaże – audiobooki
POCZYTAJ MI NA UCHO: “NIE MA” Mariusz Szczygieł – recenzja audiobooka
Literacką Nagrodę Nike oraz Nike Czytelników w tym roku otrzymał Mariusz Szczygieł za książkę pod wymownym tytułem Nie ma. Ten zaskakujący formą i treścią zbiór reportaży warto przeczytać, ale można go też posłuchać. Nakładem wydawnictwa Storybox ukazał się niedawno audiobook. Coś wspaniałego! Czytają Maja Ostaszewska, Maciej Stuhr i… Mariusz Szczygieł. Zachęcam do osobistego przekonania się o walorach nagrodzonej prozy i trafności wyboru jury.
POCZYTAJ MI NA UCHO: Polki-podróżniczki – recenzja audiobooka „Podróżniczki. Dziewczyny, które nie znały granic” Jarosława Molendy
„Wsiąść do pociągu byle jakiego…”– śpiewała Maryla Rodowicz, a Karin Stanek proponowała inny sposób podróżowania: „Jedziemy autostopem, jedziemy autostopem”. Dziś podróżowanie jest powszechne, lecz kiedyś było zarezerwowane tylko dla mężczyzn i kręgów mieszczańskich. Jednak były kobiety, które z różnych powodów na przestrzeni wieków udawały się w bliższe i dalsze podróże. Poznajcie najsłynniejsze polskie podróżniczki, od Świętosławy do Elżbiety Dzikowskiej. Zapnijcie pasy! Ruszamy w podróż! Zapraszam do recenzji audiobooka Podróżniczki. Dziewczyny, które nie znały granic Jarosława Molendy.
POCZYTAJ MI NA UCHO: “Projekt: prawda” Mariusz Szczygieł – recenzja audiobooka
Tym razem przedstawiamy nietypową publikację – takie “jajko z niespodzianką”, czyli literacki eksperyment znanego dziennikarza, reportażysty, czechofila, autora słynnego “Gottlandu”, zawierający nie tylko autorskie miniatury, ale powieść zapomnianego pisarza Stanisława Stanucha “Portret z pamięci”. Całość stanowi dla odbiorcy nie lada wyzwanie. Czytają: sam autor, czyli Mariusz Szczygieł oraz Adam Baumann. Czy się sprawdzili w rolach lektora?
POCZYTAJ MI NA UCHO: Ziemie w smętkowym władaniu – recenzja audiobooka „Na tropach Smętka” Melchiora Wańkowicza
1/28 obszaru naszego kraju, 1/60 ludności naszej Rzeczpospolitej, 35 osób na km2, do tego chorobliwe położenie geopolityczne i obce rządy – tyle podstawowe dane o Mazurach Pruskich, które przytacza Melchior Wańkowicz na początku swej książki Na tropach Smętka. Wraz z czternastoletnią córką Martą, zwaną pieszczotliwie Tili, Tirliporkiem lub Sancho Pansą, w czerwcu 1935 roku Melchior Wańkowicz wybrał się kajakiem „Kuwaką” i samochodem w podróż po Prusach Wschodnich. Ten rodzinny duet jechał sądować ludzkie dusze, nauczyć się spraw tej ziemi, zrozumieć, bo nie wszystko rozumiał. Zapraszam do recenzji audiobooka Na tropach Smętka.
POCZYTAJ MI NA UCHO: Te, które milczały przez wieki – recenzja audiobooka „Zakonnice odchodzą po cichu” Marty Abramowicz
To, co się dzieje za murami klasztoru, tam pozostaje, ale nie do końca. Marta Abramowicz, psycholożka i reporterka, działa na rzecz praw człowieka i zajmuje się badaniami społecznymi. Tym razem postanowiła podjąć trudny i niezbadany temat – zajrzeć za klasztorną bramę. Nie mogła tego zrobić osobiście, lecz mogła porozmawiać z byłymi zakonnicami, które po cichu opuściły swój klasztor. Reporterkę ciekawiło, dlaczego zakonnice znikały bez śladu, dlaczego odchodziły po cichu i pojedynczo? Niezwykle trudno było dotrzeć do tych kobiet. Długo to trwało. Efektem rozmów jest książka Zakonnice odchodzą po cichu, na podstawie której powstał audiobook.
Jak, nie znając kogoś bezpośrednio, a jedynie czytając różne wersje jego biografii, odwiedzając miejsca, z którymi był związany za życia, oglądając jego twórczość, sięgając po zachowane zapiski i listy, jest się w stanie poznać go dogłębnie – niemal osobiście? Czy jest to zadanie w ogóle możliwe do wykonania?
Ach, ta rosyjska klasyka! Nie tylko ja mam do niej słabość. Tym razem przypominam dość krótką, ale bardzo wymowną powieść Fiodora Dostojewskiego, która z komedii przechodzi w tragedię, znakomicie ukazując ludzkie charaktery, namiętności i nałogi, jak się okazuje – niezmienne od wieków. Tylko czasy, kostiumy, rekwizyty i scenografia są inne, a ludzie nadal “grają” w to samo…
Ona piękna i młoda, do tego szlachetna i niewinna, on przystojny i szarmancki zakochują się w sobie niemal od pierwszego wejrzenia i… chcą żyć długo i szczęśliwie. Oboje są stanu wolnego. Na przeszkodzie stoi im pochodzenie, pozycja społeczna, majątek, wyznanie, ale są sobie przeznaczeni, więc wydaje się, że są to przeszkody, które siłą miłości uda się pokonać. Wytrwale walczą z przeciwnościami fatum i kiedy wydaje się, że są już niemal o krok od upragnionego i mozolnie zdobywanego szczęścia, los okazuje się okrutny, przerywając to, co jeszcze na dobre się nie zaczęło.
„Była to sobie… wioska (…) trochę jeszcze wołyńska, już nieco podolska, leżała w dole, co na jakiś jar zakrawał. Ponad nią na równinie szerokiej, ciągnęły się złociste łany zbóż niewielkimi, czarnymi przecięte laskami; środkiem biegła ledwie dojrzana rzeczułka, w dość duży staw zebrana. (…) I drzewom, i chatom, i ludowi było tam, jak u Pana Boga za piecem (…).”
Znane bohaterki w kolejnej odsłonie. Bo nie od dziś wiadomo, że kobiety perfekcyjne są tylko perfekcyjne, za to nieidealne są po prostu fajne.Jedna z czterech przyjaciółek, Baśka, wreszcie została mamą. Czy kobieta, która przez całe życie skupiona była wyłącznie na sobie, będzie potrafiła odnaleźć się w nowej roli? Do tej pory los obchodził się z nią łaskawie, szczędząc jej większych trosk, ale i nad nią zaczynają się zbierać czarne chmury. Przyzwyczajona do luksusów i wygodnego życia, będzie musiała bardzo się postarać, żeby przetrwać burzę.Na szczęście, jak zawsze ma wsparcie w przyjaciółkach, które potrafią wyciągać się wzajemnie za uszy nawet z największych tarapatów.
“…W tej powieści czytelnik widzi oczami błękitno-granatowe okiennice domów z koronkowymi firankami, ciągnące się kilometrami rzędy menhirów, uliczne tańce i słyszy wszechobecną muzykę. Na tle wszystkich miejsc, z którymi związane są Hilda, Rosemarie i Inga, dzieje się wielka historia, ale także ich małe rodzinne historie, które składają się na treść ich świata, mają wpływ nie tylko na nie same. Katarzyna Enerlich pokazuje także, że więź z miejscem urodzenia i wychowania może być nierozerwalna, a tęsknota za tym miejscem i chęć powrotu do niego może całkowicie zmienić życie…”