Daily Archives: 2019-10-02
SZPIEG W KSIĘGARNI: “Zabójstwo na cztery ręce” Karolina Morawiecka – recenzja
Najnowsza, trzecia już z kolei powieść kryminalna Karoliny Morawieckiej, dostarcza znakomitej rozrywki w dobrym stylu. Niewątpliwie unosi się nad twórczością tej autorki duch Agathy Christie, znajdziemy tu także wiele innych literackich odniesień m.in. do szekspirowskiego Otella, Makbeta, Henryka V, do Wesela Wyspiańskiego, a także do mitologii. Wisienką na torcie – weselnym, jakże by inaczej – są jednak ludowe przyśpiewki. Kulinarny podtekst jest jak zwykle obecny, a wręcz nieodzowny. Polecam z zachwytem!
SZPIEG W KSIĘGARNI: „PIĘĆ ZDROWYCH NAWYKÓW”, Darin Olien
„Ślachetne zdrowie,
Nikt się nie dowie,
Jako smakujesz,
Aż się zepsujesz”.
Jan Kochanowski, Na zdrowie
SZPIEG W KSIĘGARNI: “BYŁ SOBIE PIES 2″W. Bruce Cameron – recenzja
To niezwykła historia psiej reinkarnacji, pełna ciepła i humoru, prosta i piękna opowieść o wiernej przyjaźni i “pomerdanych” ludzkich losach z psem – ‘aniołem’ w roli głównej. Film w kinie swoją drogą, ale obok tej książki nie można przejść obojętnie, nawet jeśli niespecjalnie jest się “psiolubem”. Mnóstwo radości i wzruszeń gwarantowane!
SZPIEG W KSIĘGARNI: „SEKRETY LETNIEGO OGRODU”, Hannah Richell
Od kilku dni jesień maluje polskie krajobrazy, czasem zasnuwa je mgłą, częściej okrasza deszczem. W ogrodach ostatnie porządki przed zimą, choć w wielu z nich zapewne królują teraz jesienne kwiaty. Jednak gdy się spojrzy na okładkę najnowszej powieści brytyjskiej pisarki Hannah Richell, to wracają wspomnienia o gorącym lecie. Piwonie w pełnym rozkwicie delikatnie pochylają swe różowe głowy nad brzegiem wazonu. Opadły pierwsze płatki. Coś przemija, coś się kończy i odchodzi, ale i daje początek nowemu. Zapraszam do recenzji powieści Sekrety letniego ogrodu.
Jak, nie znając kogoś bezpośrednio, a jedynie czytając różne wersje jego biografii, odwiedzając miejsca, z którymi był związany za życia, oglądając jego twórczość, sięgając po zachowane zapiski i listy, jest się w stanie poznać go dogłębnie – niemal osobiście? Czy jest to zadanie w ogóle możliwe do wykonania?
Ach, ta rosyjska klasyka! Nie tylko ja mam do niej słabość. Tym razem przypominam dość krótką, ale bardzo wymowną powieść Fiodora Dostojewskiego, która z komedii przechodzi w tragedię, znakomicie ukazując ludzkie charaktery, namiętności i nałogi, jak się okazuje – niezmienne od wieków. Tylko czasy, kostiumy, rekwizyty i scenografia są inne, a ludzie nadal “grają” w to samo…
Ona piękna i młoda, do tego szlachetna i niewinna, on przystojny i szarmancki zakochują się w sobie niemal od pierwszego wejrzenia i… chcą żyć długo i szczęśliwie. Oboje są stanu wolnego. Na przeszkodzie stoi im pochodzenie, pozycja społeczna, majątek, wyznanie, ale są sobie przeznaczeni, więc wydaje się, że są to przeszkody, które siłą miłości uda się pokonać. Wytrwale walczą z przeciwnościami fatum i kiedy wydaje się, że są już niemal o krok od upragnionego i mozolnie zdobywanego szczęścia, los okazuje się okrutny, przerywając to, co jeszcze na dobre się nie zaczęło.
„Była to sobie… wioska (…) trochę jeszcze wołyńska, już nieco podolska, leżała w dole, co na jakiś jar zakrawał. Ponad nią na równinie szerokiej, ciągnęły się złociste łany zbóż niewielkimi, czarnymi przecięte laskami; środkiem biegła ledwie dojrzana rzeczułka, w dość duży staw zebrana. (…) I drzewom, i chatom, i ludowi było tam, jak u Pana Boga za piecem (…).”
Znane bohaterki w kolejnej odsłonie. Bo nie od dziś wiadomo, że kobiety perfekcyjne są tylko perfekcyjne, za to nieidealne są po prostu fajne.Jedna z czterech przyjaciółek, Baśka, wreszcie została mamą. Czy kobieta, która przez całe życie skupiona była wyłącznie na sobie, będzie potrafiła odnaleźć się w nowej roli? Do tej pory los obchodził się z nią łaskawie, szczędząc jej większych trosk, ale i nad nią zaczynają się zbierać czarne chmury. Przyzwyczajona do luksusów i wygodnego życia, będzie musiała bardzo się postarać, żeby przetrwać burzę.Na szczęście, jak zawsze ma wsparcie w przyjaciółkach, które potrafią wyciągać się wzajemnie za uszy nawet z największych tarapatów.
“…W tej powieści czytelnik widzi oczami błękitno-granatowe okiennice domów z koronkowymi firankami, ciągnące się kilometrami rzędy menhirów, uliczne tańce i słyszy wszechobecną muzykę. Na tle wszystkich miejsc, z którymi związane są Hilda, Rosemarie i Inga, dzieje się wielka historia, ale także ich małe rodzinne historie, które składają się na treść ich świata, mają wpływ nie tylko na nie same. Katarzyna Enerlich pokazuje także, że więź z miejscem urodzenia i wychowania może być nierozerwalna, a tęsknota za tym miejscem i chęć powrotu do niego może całkowicie zmienić życie…”