Daily Archives: 2019-03-27
“My, psy, czyli czapka admirała Yamamoto” Henio Pies -recenzja
Hits: 135
Gdybym miała psa, kota albo chociaż chomika, to on napisałby tę recenzję. Niestety, z powodu braku zwierzyńca, musiałam sama zakasać rękawy i naskrobać parę zdań. Przyznaję, że to dość nietypowa książeczka, która ma swój sceniczny odpowiednik w formie spektaklu muzycznego wystawianego przez Teatr Nowy im. K. Dejmka w Łodzi, w reżyserii Przemysława Dąbrowskiego. Rekomendują ją m.in Lucky – pies dziennikarki Marzeny Chełminiak i Masza, “stara teatralna kundlica od Wojtyszków”, a napisał ją… pies, Henio Pies. To utrzymana w ciekawej konwencji wartościowa lektura dla dzieci w wieku szkolnym, dająca też wiele do myślenia dorosłym.
Jak, nie znając kogoś bezpośrednio, a jedynie czytając różne wersje jego biografii, odwiedzając miejsca, z którymi był związany za życia, oglądając jego twórczość, sięgając po zachowane zapiski i listy, jest się w stanie poznać go dogłębnie – niemal osobiście? Czy jest to zadanie w ogóle możliwe do wykonania?
Ach, ta rosyjska klasyka! Nie tylko ja mam do niej słabość. Tym razem przypominam dość krótką, ale bardzo wymowną powieść Fiodora Dostojewskiego, która z komedii przechodzi w tragedię, znakomicie ukazując ludzkie charaktery, namiętności i nałogi, jak się okazuje – niezmienne od wieków. Tylko czasy, kostiumy, rekwizyty i scenografia są inne, a ludzie nadal “grają” w to samo…
Ona piękna i młoda, do tego szlachetna i niewinna, on przystojny i szarmancki zakochują się w sobie niemal od pierwszego wejrzenia i… chcą żyć długo i szczęśliwie. Oboje są stanu wolnego. Na przeszkodzie stoi im pochodzenie, pozycja społeczna, majątek, wyznanie, ale są sobie przeznaczeni, więc wydaje się, że są to przeszkody, które siłą miłości uda się pokonać. Wytrwale walczą z przeciwnościami fatum i kiedy wydaje się, że są już niemal o krok od upragnionego i mozolnie zdobywanego szczęścia, los okazuje się okrutny, przerywając to, co jeszcze na dobre się nie zaczęło.
„Była to sobie… wioska (…) trochę jeszcze wołyńska, już nieco podolska, leżała w dole, co na jakiś jar zakrawał. Ponad nią na równinie szerokiej, ciągnęły się złociste łany zbóż niewielkimi, czarnymi przecięte laskami; środkiem biegła ledwie dojrzana rzeczułka, w dość duży staw zebrana. (…) I drzewom, i chatom, i ludowi było tam, jak u Pana Boga za piecem (…).”
