Daily Archives: 2016-11-01
WĘDRUJĄC DO PRZESZŁOŚCI – fotoreportaż Danuty Baranowskiej
Czedi w Tajlandii
Od najdawniejszych czasów pamięć i wspomnienia odgrywają w ludziach ważną rolę. Cmentarze są takim elementem pamięci pokoleń. Stanowią odzwierciedlenie przeszłości i współczesnej rzeczywistości. Są świadectwem dawnej różnorodności kulturowej. Lubię odwiedzać cmentarze, ponieważ kryją w sobie historię. Imiona, nazwiska, kształty pomników nagrobnych, napisy, modlitwy, rzeźby, pomniki, czasem zdjęcie, wszystko to skłania do refleksji i zadumy.
AKTORKA Z KLASĄ – WSPOMNIENIE O HALINIE SKOCZYŃSKIEJ
Listopad to czas zadumy. Dzień Wszystkich Świętych, nazywany potocznie Świętem Zmarłych oraz następujący po nim Dzień Zaduszny sprzyjają refleksji o przemijaniu oraz wspominaniu tych, którzy odeszli z ziemskiego padołu. W tym roku pożegnaliśmy wiele znanych osób ze świata filmu, muzyki, literatury. Jednej z nich, w pewien sposób mi bliskiej, chciałabym poświęcić kilka zdań.
Jak, nie znając kogoś bezpośrednio, a jedynie czytając różne wersje jego biografii, odwiedzając miejsca, z którymi był związany za życia, oglądając jego twórczość, sięgając po zachowane zapiski i listy, jest się w stanie poznać go dogłębnie – niemal osobiście? Czy jest to zadanie w ogóle możliwe do wykonania?
Ach, ta rosyjska klasyka! Nie tylko ja mam do niej słabość. Tym razem przypominam dość krótką, ale bardzo wymowną powieść Fiodora Dostojewskiego, która z komedii przechodzi w tragedię, znakomicie ukazując ludzkie charaktery, namiętności i nałogi, jak się okazuje – niezmienne od wieków. Tylko czasy, kostiumy, rekwizyty i scenografia są inne, a ludzie nadal “grają” w to samo…
Ona piękna i młoda, do tego szlachetna i niewinna, on przystojny i szarmancki zakochują się w sobie niemal od pierwszego wejrzenia i… chcą żyć długo i szczęśliwie. Oboje są stanu wolnego. Na przeszkodzie stoi im pochodzenie, pozycja społeczna, majątek, wyznanie, ale są sobie przeznaczeni, więc wydaje się, że są to przeszkody, które siłą miłości uda się pokonać. Wytrwale walczą z przeciwnościami fatum i kiedy wydaje się, że są już niemal o krok od upragnionego i mozolnie zdobywanego szczęścia, los okazuje się okrutny, przerywając to, co jeszcze na dobre się nie zaczęło.
„Była to sobie… wioska (…) trochę jeszcze wołyńska, już nieco podolska, leżała w dole, co na jakiś jar zakrawał. Ponad nią na równinie szerokiej, ciągnęły się złociste łany zbóż niewielkimi, czarnymi przecięte laskami; środkiem biegła ledwie dojrzana rzeczułka, w dość duży staw zebrana. (…) I drzewom, i chatom, i ludowi było tam, jak u Pana Boga za piecem (…).”
