Odsłony: 2256
“Tajemnica Avinionu” Wydanictwo Papierowy Motyl
Arat podzielony był na dwa regiony przedzielone pasmem Ciemnych Gór. Wierzące w Boga Jasności Południe wraz z Nelwe i Nerdinem oraz tajemniczą i dziką Północ. Wiązało się to z przybyciem przed pięcioma wiekami kapłanów głoszących nową religię w Jednego Boga. Osiedlili się oni na Południu i przekonali do własnych wierzeń mieszkańców. Od ich pojawienia datuje się nowy początek Aratu. Na tych terenach odrzucono dawne obyczaje, uznane przez kapłanów za niegodne. Wykluczono istnienie magii oraz wypędzono wszelkie nieludzkie stworzenia. Zachowały się jednak zabobonne historie wyłowione ze starych czasów. (s. 172)
Tak wygląda państwo Arat, tak pokrótce przedstawia się jego historia. I to w tym kraju obowiązują twarde prawa, a podstawowe z nich głosiło:
Prawo było jasne i wyraźnie mówiło, że magia jest zabroniona, a wszystkich, którzy nią władają, należy natychmiast oddać w ręce zakonu. (s. 57)
Takie właśnie prawo obowiązuje w Aracie, krainie, którą powołała do życia Katarzyna Dworska w swej debiutanckiej powieści Tajemnica Avinionu.
W czasie zawiei przed obcym domem młoda kobieta urodziła córkę i zmarła. Przed śmiercią zdążyła powiedzieć gospodarzowi domu, że pochodzi z Bursztynowego Lasu, poprosiła go też o opiekę nad córką i wręczyła mu medalion.
Minęło 17 lat. Owa dziewczynka to Sile, która wyróżnia się urodą i charakterem w rodzinie Vertelów. Mimo że została adoptowana, to przybrani rodzice kochają ją jak własne dziecko i tak samo się o nią martwią. Jednak dziewczyna pragnie poznać prawdę o sobie i swoich rodzicach, o swej przeszłości, dowiedzieć się, kim tak naprawdę jest, bowiem podświadomie zdaje sobie sprawę, że mieszka nie w tym miejscu Płaskowyżu. Owe pragnienie staje się silniejsze, gdy Sile niespodziewanie wyczarowała ogień w kominku, a medalion zaświecił się czerwonym blaskiem, zaś wewnętrznym przymusem staje się, gdy nastolatka śni o małej miejscowości Witchcraft i Eionie wzywającym ją do siebie.
Ale przecież kiedyś magia przepełniała cały Arat. Nie była zabroniona i każdy mógł się nią posługiwać. A to, że jest zakazana na Południu, nie znaczy, że nie istnieje. (s. 22)
18-letnia Sile w tajemnicy przed całą rodziną wyrusza w nieznane, aby poznać prawdę o swym pochodzeniu. Droga prowadzi na Północ – jedną z ostatnich ostoi magii. Sile nie zdaje sobie sprawy, że to podróż jej życia; nie wie, że pozna różne oblicza magii; nie ma pojęcia, z iloma niebezpieczeństwami przyjdzie jej się zmierzyć. Poznaje Farrisa, przywódcę buntowników, mordercę i zaklinacza w jednym, a widywała go wcześniej w snach. Prawda o Sile, przerośnie nawet ją samą…
Gdy bohaterka wyrusza w podróż życia, narrator zamienia się w przewodnika i prowadzi czytelnika przez Arat, parę kroków za Sile. Po drodze odkrywa przed nim prawdy o tej krainie, zarówno o kapłanach Boga Jasności, jak również o magicznych stworzeniach, przeszłości i obyczajach. W narrację wplata legendy, historie, magiczne opowieści o przodkach i duchach. Z każdą stroną coraz bardziej zaczarowuje i oczarowuje czytelnika mocą magii, dawnymi wierzeniami i historiami rodzinnymi, aż ten podróżuje wraz z bohaterami z własnej woli z mapą w ręku, która została zamieszczona na początku powieści.
Jednocześnie narrator wie, co się dzieje w głowie Sile. Dokładnie opisuje jej sny, zna jej myśli i wątpliwości, miotające nią uczucia i to wszystko przekazuje czytelnikowi. A przy tym nie pozostawia go z dala od domu Vertelów. Przenosi go co jakiś czas do Wodnego Domu, aby na bieżąco przedstawić mu, co się dzieje u Vertelów w Nerdinie oraz w okolicy. Dzieje się całkiem sporo – mroczne sekrety rodzinne w końcu zostają ujawnione, a zagadki rozwiązane.
Wszystko w powieści jest spójne i klarowne, napisane lekkim stylem, swobodnie. Do tego nazewnictwo stworzone przez autorkę (nazwy krain, imion, miesięcy, podział doby na obroty) podkreśla autonomiczność tej powieści i wyróżnia ją na tle innych. Akcja niejako sama się toczy siłą rozpędu, zaś wydarzenia mocno oplotą czytelnika swymi mackami, aby ciągle czuł niedosyt i chciał wiedzieć, co będzie dalej. Na pewno nie zabraknie mu też wrażeń, gdyż o to postarają się bohaterowie ci ludzcy i ci magiczni, ci fantastyczni i ci z zaświatów. Zakończenie usatysfakcjonuje czytelnika, ale także poćwiczy jego cierpliwość, gdyż ostatnie wydarzenia zapowiadają dalszy ciąg przygód Sile i Farrisa.
Pod płaszczem fantastyki autorka dotyka ważnego problemu, jakim jest adopcja dziecka, podkreśla wartości rodziny, zaś przemoc domową wytyka palcami. Więzy krwi nie są najważniejsze, liczy się miłość rodzicielska, liczy się dobro dziecka i poczucie jego tożsamości. Liczy się prawda, nawet ta najgorsza, własna tożsamość i dążenie do celu.
Tajemnica Avinionu Katarzyny Dworskiej to powieść magiczna. Z jednej strony kapłani wierzący w Boga Jasności, tępiący ludzi posługujących się czarami i wszelkie przejawy magii (przypomina się inkwizycja), a z drugiej stroni magiczni, zaklinacze, potomkowie duchów ziemi, wiedźmy, wilkołaki, driady i inne upiory. Zarówno przerażają swym wyglądem i możliwościami, jak i fascynują, ukazując swój nieziemski świat. Tutaj magia łączy się z niebezpieczeństwem, wyobraźnia płata figle, baśniowość splata się z motywem podróży, a oprócz tego najpiękniejsze uczucie – miłość. Autorka przedstawia trzy wątki miłosne, jakże różne od siebie, dlatego też romantyczne czytelniczki nie powinny być zawiedzione.
Powieść polecam miłośnikom fantastyki i magii, baśni i walki dobra ze złem, kochającym podróże i przygody, a także tym stąpającym twardo po ziemi, aby poznali życie w Aracie i uczestniczyli w Święcie Baszty i wyborze Nieskalanej. Odkryjcie tajemnice bohaterów i Avinionu!
Polecam, Marta Korycka
materiał chroniony prawami autorskimi
autor: Katarzyna Dworska
tytuł: Tajemnica Avinionu
wydawnictwo: Papierowy Motyl
data wydania: 18 kwietnia 2016
ISBN 9788362222872
liczba stron: 320
kategoria: fantastyka, fantasy, science fiction
