WYWIADY:
Przeczytaj rozmowy z pisarzami oraz poznaj wiele osób z pasją! Czytaj dalej »
FOTOREPORTAŻE Z PODRÓŻY
Setki fotoreportaży z różnych zakątków kraju i ze świata Czytaj dalej »
POLECAMY SETKI KSIĄŻEK!
Wybierz spośród ogromnego katalogu książkę dla siebie Czytaj dalej »
PORADY
Znajdziecie tutaj naprawdę wiele praktycznych i ciekawych porad Czytaj dalej »
POCZYTAJ MI NA UCHO
Audiobook - jaki wybrać? Sto kilkadziesiąt propozycji! Wybierz i słuchaj. Czytaj dalej »
NAJLEPSZE KSIĄŻKI DLA DZIECI I MŁODZIEŻY
Kilkadziesiąt tytułów książek polecanych przez naszych ekspertów Czytaj dalej »
SZPIEG Z KSIĘGARNI NADAJE:
LISTA NIEOBECNOŚCI, Michał Paweł Urbaniak - jedna z najpiękniejszych i najsmutniejszych powieści tego roku Czytaj dalej »
POCZYTAJ MI NA UCHO:
Druga strona mocy, Joanna Jax Czytaj dalej »
SZPIEG Z KSIĘGARNI NADAJE:
Bunt mas, Czytaj dalej »
PRZYWDZIEWAĆ MASKĘ – rozmowa z rzeźbiarzem, Patrykiem Nieczarem
Hits: 2254
W 2002 roku stworzył swój pierwszy hełm z maską, stylizowany na tatarskie hełmy z okresu mongolskiej ekspansji na Europę. Był to pierwszy hełm maskowy, jaki powstał w powojennej Polsce w ramach rekonstrukcji historycznej. Jego wystawy masek z metalu są jedynymi takimi w naszym kraju. Te dzieła sztuki są wręcz zachwycające. Do tego stopnia, że zapozowały do nich trzy piękne i znane kobiety: Anna Maria Jopek, Justyna Steczkowska oraz Kayah. Kim jest nasz dzisiejszy gość? Rzeźbiarz, wielki pasjonat historii i historii sztuki, osobowość magazynu “Życie i pasje”, Patryk Nieczar. Zapraszam. Redaktor naczelna, Klaudia Maksa.
M.K.: Dzień dobry. Jest Pan rzeźbiarzem, którego wielką pasją jest…
Patryk Nieczar: … płatnerstwo, które w Polsce niestety najczęściej kojarzy się z wykonywaniem zbroi dla tzw. bractw rycerskich. Mnie natomiast fascynuje płatnerstwo jako dyscyplina rzeźbiarska.
M.K.: Od czego zaczęła się Pańska pasja, Pański zawód? W czym się Pan wyspecjalizował?
Patryk Nieczar: Zaczęło się od zainteresowania historią i archeologią dawnych ludów zamieszkujących Europę: Celtów, Germanów, Słowian. Z początku głównie od strony mitologii i wierzeń, później coraz bardziej wkręcałem się w różne dziedziny kultury materialnej, zawężając jednocześnie ramy chronologiczne do okresu wczesnego i dojrzałego średniowiecza. To były ramy czasowe, na których skupiały się moje zainteresowania. Ostatecznie moim konikiem stało się uzbrojenie ochronne występujące w tym przedziale czasu na terenach europejskich, w szczególności hełmy.
Zacząłem eksperymentować, samodzielnie tworząc pierwsze „kaski”. Rzecz jasna nie od razu Rzym zbudowano i te pierwsze produkcje nie należały do arcydzieł. Wszystkiego uczyłem się sam i sporo musiałem popsuć, zanim nabrałem wprawy we władaniu młotkiem. Przełom nastąpił w 2002 roku, gdy stworzyłem swój pierwszy hełm z maską, stylizowany na tatarskie hełmy z okresu mongolskiej ekspansji na Europę. To był też pierwszy hełm maskowy, jaki powstał w powojennej Polsce w ramach rekonstrukcji historycznej.
M.K.: A dlaczego akurat maski tatarskie?
Patryk Nieczar: Po prostu zwariowałem na ich punkcie, jak i na punkcie historii i kultury materialnej ludów stepowych okresu średniowiecza: Pieczyngów, Połowców i Czarnych Kłobuków. Ci ostatni zasłynęli właśnie z pochówków wojowników w hełmach z maskami.
M.K.: Co takiego unikatowego jest w Pańskiej wystawie rzeźb z metalu?
Patryk Nieczar: Cóż, może fakt, iż podobnych wystaw hełmów portretowych odbyło się jak dotąd tylko kilka… I wszystkie były mojego autorstwa.
Wystawa w Starej Prochowni
Wystawa w Starej Prochowni
M.K.: Co to są hełmy portretowe?
Patryk Nieczar: Hełm portretowy to połączenie hełmu i portretu w formie maski. Wynalazek bardzo stary. Najpiękniejsze egzemplarze znamy z okresu Cesarstwa Rzymskiego. Związane były one z kawaleryjskimi zawodami sportowymi „hippika gymnasia”. Były jak rzeźby do noszenia na głowie… Fenomenalne!
M.K.: Dlaczego akurat zdecydował się Pan na hełmy-portrety?
Patryk Nieczar: Zainspirowałem się pomysłem starożytnych, ale wykorzystałem go po swojemu. Moje hełmy nie są replikami oryginalnych zabytków. Są wynikiem moich własnych przemyśleń na temat wykorzystania hełmu jako nośnika portretu.
M.K.: Ciekawe… W takim razie, jakich argumentów Pan użył, aby przekonać trzy polskie divy estrady do pozowania Panu, do wykonania ich masek: Annę Marię Jopek, Justynę Steczkowską i Kayah?
Anna Maria Jopek
Patryk Nieczar: Szczerze mówiąc, nie wiem. Proszę je o to zapytać. Jestem wdzięczny wszystkim trzem paniom za to, że zgodziły się użyczyć twarzy do moich artystycznych eksperymentów.
Justyna Steczkowska
Justyna Steczkowska
Kayah
Kayah
M.K.: A kogo przedstawiają pozostałe maski?
Patryk Nieczar: Cykl „Galea Dominika” to stylizowane portrety mojej małżonki, pierwszej i najważniejszej modelki.
M.K.: Wszystkie prezentowane hełmy można zaliczyć do „wearable art”. Co to takiego?
Patryk Nieczar: „Wearable art” to dyscyplina sztuki użytkowej, choć niekoniecznie praktycznej. W dosłownym tłumaczeniu: sztuki możliwej do noszenia. Hełm jako forma użytkowa mieści się w tym nurcie. Wszystkie moje hełmy przystosowane są do założenia na głowę…, jeśli tylko ich rozmiar jest odpowiedni.
Patryk Nieczar w masce z Thorsberg
M.K.: Maski gotowe, ale jak one powstały? To nie takie proste, by zamienić metal w ludzką twarz…
Patryk Nieczar: To magia „raisingu” – sztuki przestrzennego repusu, pozwalającej tworzyć puste trójwymiarowe formy z płaskiej blachy, bez konieczności cięć i łączeń. To jedna z najstarszych technik metaloplastycznych. Jednym z najbardziej znanych przykładów jej zastosowania jest złota maska Tutanchamona.
Proces tworzenia maski
M.K.: I co dalej z maskami? Co można z nimi zrobić po wystawie? Udać się w nich na bal maskowy?
Patryk Nieczar: Jeśli ktoś kiedyś zdecyduje się nabyć u mnie jeden z moich hełmów, z pewnością nie będę dociekał, do jakich celów posłuży mu po zakupie… Koneserzy sztuki bywają ekscentryczni.
M.K.: Niecodzienna wystawa, nietypowe eksponaty… Skąd czerpie Pan inspirację?
Patryk Nieczar: Najwięcej podpowiada mi historia sztuki i archeologia – to niemal niewyczerpalne źródło inspiracji. Jestem zwolennikiem tezy, że wszystko w sztuce zostało już wymyślone, a pewne zjawiska powtarzają się co jakiś czas. Wystarczy tylko dobrze poszukać, a podpowiedzi same się znajdą. Rolą artysty jest jedynie na nowo odkrywać i przetwarzać.
M.K.: Dziękuję za wywiad. Życzę dalszych twórczych pomysłów.
Patryk Nieczar: To ja dziękuję. Pomysłów mi nie brakuje, gorzej bywa z czasem na ich realizację.
opracowała Marta Korycka
zdjęcia: prywatne archiwum Patryka Nieczara
materiał chroniony prawami autorskimi
Każdy tomik pióra Katarzyny Georgiou jest wyjątkowy. Tym razem nie inaczej. Ten najnowszy – przepełniony osobistymi refleksjami nad zmianami zachodzącymi we współczesnym świecie i nad naturą człowieka, sięgający w głąb sławiańskiej duszy – podsuwa wskazówki, skłania do własnych przemyśleń, inspiruje do zajrzenia w siebie, wywołuje uśmiech i zadumę. Ilustracje Iwony Poniatowskiej doskonale wpasowują się w poetyckie teksty, działają na wyobraźnię oraz sprawiają, że aż się chce chwycić za ołówek i też wyrazić tym sposobem emocje.
Są w życiu takie chwile, kiedy mamy wszystkiego serdecznie dość, kiedy wydaje nam się, że życie nie ma sensu, że ze wszystkim zostaliśmy sami. W takich momentach warto szczerze porozmawiać z przyjacielem lub sięgnąć po dobrą książkę, która przywróci nam wiarę w drugiego człowieka i sens życia. Taką książką są niewątpliwie Aforyzmy optymisty, które dzięki wydawnictwu MG niedawno ukazały się na rynku czytelniczym.
Już niedługo pod patronatem medialnym Życia i Pasji ukaże się kolejny tomik wrocławskiej poetki, mieszkającej w Domu Pod Miodną Lipą w Dolinie Baryczy.
Nowości wydawnicze sypią się jak z rękawa, ale są takie książki, do których zawsze chętnie się wraca, po które sięgają kolejne pokolenia. Do nich należy “Alicja w Krainie Czarów”. Powieść doczekała się wielu wydań, tłumaczeń, interpretacji, ekranizacji. Wydawnictwo MG stawia na klasykę i elegancję. W twardej miętowej oprawie w karciane znaczki kryje się przekład Antoniego Marianowicza i ilustracje Johna Tenniela.
Każdy z nas chciałby mieć oddanego przyjaciela, takiego, 
z którym można przysłowiowe konie kraść. Co jednak zrobić, gdy naszą przyjaciółką jest … perypetia? Zapraszam do lektury najnowszej książki Miry Białkowskiej pt. „Moja przyjaciółka Perypetia”. Jest to już 10. książka tej autorki, która miała swoją premierę całkiem niedawno, bo 01 października. 
Kiedy do moich rąk trafiła książka Gabrieli Kańtor Trzecia miłość Marianny Orańskiej, wiedziałam z góry, że przez jakiś czas będę niedostępna dla rodziny i przyjaciół. Wcześniejsze powieści historyczne tej autorki pochłonęłam jednym tchem. W Ławeczce Księżnej Daisy wędrowałam z bohaterką po alejkach pszczyńskiego Parku Zamkowego, a powieści Śląski Kopciuszek oraz druga część Pani na Kopicach pozwoliły mi poznać dzieje Joanny von Schaffgotsch. Autorka w swoich powieściach w mistrzowski sposób przenosi czytelnika do świata opisywanych wydarzeń.
Co to znaczy poświęcić się nawet za cenę osobistego spokoju, miłości do ukochanej osoby, wolności, komfortu życia, czasem aż do jego utraty? Jak walczyć o to, co się wierzy? Ile warta jest przyjaźń, szczególnie w czasie próby? Jak obfity w niespodzianki może być los, gdy jest się pewnym, że już nic zaskakującego człowieka nie może spotkać? Dowie się ten, kto sięgnie po powieść wydawnictwa MG „Matka” Maksyma Gorkiego. To książka o buncie, matczynej miłości, międzyludzkiej przyjaźni, wyrzeczeniach na rzecz lepszej sprawy.
Gdy słyszymy Władysław Reymont, od razu myślimy – “Chłopi” i “Ziemia obiecana”. Prawidłowo, ale to przecież nie wszystko. Warto pamiętać także o tych mniej znanych utworach naszego noblisty, jak “Komediantka”, “Burza” czy właśnie “Marzyciel”, którego wydawnictwo MG postanowiło nam – nie bez powodu – przypomnieć. Jest to bowiem szkic powieściowy o tematyce kolejowej nakreślony ręką znakomitego obserwatora, realistycznie odmalowującego szczegóły i trafnie oddającego ludzkie charaktery. Czy wiecie, że Reymont przez pewien czas pracował na kolei? Nic dziwnego, że swoje obserwacje i doświadczenia tak zgrabnie przekuł w literacką formę.
„Wśród tej ciżby cywili nie było nikogo, kto znałby Anielewicza lub wiedział, jak wygląda. Tylko jego pseudonim przeniknął do świadomości mieszkańców getta, którzy wymawiali go niczym imię mitycznego bohatera” (str. 293).
Zabieram Was dzisiaj w sentymentalną podróż do przeszłości. Przenieśmy się do Francji, a dokładnie do Paryża, gdzie w styczniu 1622 roku przyszedł na świat Jean Baptiste Poquelin, którego cały świat zna pod nazwiskiem Moliere. Ten pisarz, poeta i aktor, dyrektor teatralnej trupy, który zasłynął przede wszystkim jako komediopisarz, początkowo – według życzenia ojca – miał być … tapicerem.
Przyznam, że być może nie sięgnęłabym rychło po tę książkę, gdyby nie wypowiedzi Józefa Hena, autora m.in. słynnego “Nowolipia” i najnowszego dziennika “Bez strachu”. To on przypomniał nam o tragicznie zmarłym w 1950 r. znakomitym dziennikarzu, reportażyście, wspaniałym gawędziarzu. Napisał także ciekawą przedmowę do niniejszego wydania “Trzynastu opowieści”. Warto “odkurzyć” tę zapomnianą, świetną prozę. Zawarte tu opowiadania, dotyczące głównie losów polskiej armii na zachodzie, oparte są na faktach, jedynie “Trębacz z Samarkandy” (który dawniej był na liście lektur w szkole podstawowej) stanowi kompozycję autorską.
Tej książki przedstawiać nie trzeba. Klasyka literatury angielskiej o uniwersalnym przesłaniu, jedna z najbardziej znanych powieści dla dzieci i młodzieży, obecna w kanonie lektur szkolnych, kilkakrotnie zekranizowana, doczekała się także musicalowej wersji. W 110 rocznicę powstania “Tajemniczy ogród” ukazał się nakładem wydawnictwa MG w specjalnej ilustrowanej edycji.
„Villette” Charlotte Bronte jest pierwszą typową powieścią psychologiczną w historii literatury. Jej tematem są przeżycia Lucy Snowe, młodej kobiety zmuszonej do samotnego borykania się z życiem po stracie najbliższej rodziny. Napisana jest w formie wspomnień. Ukazuje emocje i sposób odbierania świata przez bohaterkę. To bardzo obszerne i wnikliwe „studium duszy”, wprawiające czytelnika czasami w zdziwienie, czasami współczucie. A jeszcze innym razem irytuje i wywołuje złość.
